Auteur Archief: 10pond

Applaus voor mezelf

Applaus voor mezelf Zij van boven bestaat twintig jaar. Wat een feest! En wat is er veel gebeurd in die tijd. Opdrachtgevers kwamen en gingen, doken opeens weer op met een leuk idee. Twintig jaar zonder moment van verveling, da’s wel heel bijzonder, realiseer ik me. Dank aan iedereen die mijn pad gekruist heeft: voor de samen- en medewerking, voor de inspiratie, voor het plezier, voor het vakmanschap en de creativiteit. Dikke zoen (vanaf het scherm mag het tenslotte)!

Kijken!

Ik heb een paar films gezien waar je weliswaar niet vrolijk van wordt, maar die wel prachtig zijn. Jagten is ontredderend en brengt het menselijk onvermogen fantastisch in beeld. Amour gaat over de ontluistering van een mensenleven en wel zo indringend dat het onder je huid kruipt en de beelden nog dagen door je hoofd spoken. Aanraders!

 

Jong vogelgeluk

De mezen zijn uitgevlogen en ze wonen nu met z’n allen in onze eik. Ze hebben het reuze gezellig en wij dus ook. Ik geniet met een kop koffie onder de eik van het gekwetter en gefladder. De kuikens (heet dat zo?) zijn paarsgewijs op ontdekkingstocht en doen elkaar voortdurend verslag van de wereld.
Geweldig dat het nu sinds jaren eindelijk gelukt is een heel gezin voort te brengen. Er viel maar één dooie mees te betreuren. Zou ik ze deze winter herkennen als ze zich verlekkeren aan mijn eigengeregen pindaslingers?

Hardleers

De tijd voor reflectie is weer voorbij. Dus vind ik ook dat ik genezen ben. De fysiotherapeut denkt daar heel anders over. En heus, ik doe voorzichtig. Ik til niet, verschuif niks, zie met lede ogen hoe de tuin verpietert en het huis verslonst. Maar werken moet. Zo vind ik mezelf regelmatig terug: scheef, op het puntje van mijn stoel, met opgetrokken schouders en volledig doorgestresst. Voordat ik dan weer eens uitgevouwen ben in het goede model… Stom, stom, stom. Ik zou beter voor mezelf gaan zorgen. Maar ja, geen tijd voor mij…

Houd moed!

Echt, er gebeurt van alles onder die witte, glibberige winterdeken. De jonge spruiten van de voorjaarsbollen banen zich onzichtbaar, maar onstuitbaar een weg omhoog. Mijn in bloei getrokken narcissen houden dapper stand en geven alvast het goede voorbeeld. Nog maar een paar weken voordat de krokussen hun uitbundig paarse kleed uitspreiden. Dan zijn we al het ongemak weer vergeten. Heus.

Op karakter

De goedheiligman heeft aan al zijn verplichtingen voldaan. Nog een beetje nagegrinnikt om de verschrikkelijke gedichten en alle nuttige en flauwekulcadeaus een plekje gegeven. Nu op naar de vreselijke kerst! Daarna januari en februari zien door te komen. Dan kan het echte leven tegelijk met het jonge groen een aanvang nemen. Voorlopig doe ik het even op karakter.

Lichtjes kijken

Als kind mocht ik ’s avonds met mijn ouders mee, lichtjes kijken in Rotterdam, want daar woonden we vlakbij. Dat was heel opwindend. Natuurlijk, lekker laat naar bed, maar dat was het niet alleen. Het was een heel andere wereld dan die van overdag en ik fantaseerde erop los. Nu ik terugkijk (zo’n jaar of 35) waren dat heel bijzondere momenten, want zo vaak waren mijn ouders niet samen. Mijn vader was marineman en bijna altijd weg. Dus veel gelegenheid was er niet voor simpel gezinsgeluk. Hoewel ik er tot nu toe nooit bij heb stilgestaan, moet dat ‘lichtjes kijken’ een onuitwisbare indruk op me hebben gemaakt, want ik ben het altijd blijven doen, ook in mijn eentje. Als tiener deed ik het op de fiets in Den Helder, toen ik studeerde zwalkte ik door Utrecht en later door de winkelstraten van Amsterdam. En altijd gaf het me een ondefinieerbaar geluksgevoel. Maar het gekke is dat ik me nu pas realiseer dat daar in Rotterdam de kiem is gelegd voor die gewoonte. Ik heb al die jaren tussen toen en nu geen flauw idee gehad.

Het begon me te dagen toen ik overvallen werd door een gevoel van heimwee. Het gebeurde toen we in november sinterklaas inhaalden. Hij kwam per boot aan in de haven van Naarden en het idyllische vestingstadje stond vol met vuurpotten. Het was aan het begin van de avond, maar al goed donker. Onze Casper liep tussen Eduard en mij in, zijn handjes vol vertrouwen in de onze. ‘Mooi, hè, mam!’ Zijn ogen glansden naar me op. Opeens voelde ik me ook vijf, ik wist weer hoe het was, mijn handjes in die grote handen naast me, huppelend op de natte straat. Veilig en warm, dat was het.

De magie van schittering in donkere dagen. Met dit inzicht heb ik me met nóg meer energie op de decembermaand gestort dan ooit tevoren. Lichtjes moesten er komen, overal: in de appelboom, aan de schuur, in de vensterbank en op de tuintafel. Kaarsen verlichten alle donkere hoekjes. En het werkt! Al die lichtjes lijken me van binnenuit te verwarmen en het werkt aanstekelijk. We zijn er helemaal huiselijk van geworden en scrabbelen en ganzenborden wat af. Simpel gezinsgeluk met warme chocolademelk en speculaas.

Veiligheid, warmte en geborgenheid op de vierkante meter, ik wens het iedereen toe.

Goal!!!

Als moeder van een jongetje van zes zijn de barbies en het getut met kleertjes en haartjes mij bespaard gebleven. Tenminste, tot nu toe. Maar ik weet niet wat erger is: debatteren over roze of alle opgenomen afleveringen van Studio Sport, het voetbalgedeelte wel te verstaan, gemiddeld dertig keer voorbij horen komen. Elke keer dat Casper de band terugspoelt kijkt hij verwachtingsvol of de wedstrijd misschien deze keer heel anders afloopt. En elke keer zijn zijn enthousiaste uitroepen ‘Yes, yes, yes’ net zo fris als de eerste keer. Dat geldt ook voor het hartgrondige ‘Sukkel!!!’voor de onfortuinlijke speler die kennelijk iets verkeerds doet.
Goed geraden: ik ben een rechtgeaarde voetbalhater. Maar ik heb ook een enorm moederhart, en dus sta ik elke woensdag te kleumen bij de voetbaltraining. De zaterdagen mag ik overslaan, dat doet paps zijn plicht. Vol trots schreeuwt hij aanwijzingen over het veld.
Maar het kan nog erger: Casper heeft talent. En wel zoveel dat hij eerst moest deelnemen aan twee selectietrainingen op maandagavond waarvan ik zeker wist dat de trainers zouden zien dat mijn knulletje nog echt fysiek niet toe is aan de uitdaging van F1, 2 of 3. Het mocht niet zo zijn. Hij is echt goed en mag nu ook meedoen aan de selectiewedstrijden. Dat betekent maandag, woensdag en zaterdag voetbal. Tussendoor worden de teletekstpagina’s van alle relevante clubs nauwlettend in de gaten gehouden en zit hij elke zondagavond frisgewassen in pyjama klaar voor de topclubs, maar natuurlijk vooral voor Ajax. Ook een beetje voor PSV, ‘want daar is oma fan van’.
Klaar ben je… En nu ben ik dus al een week bezig om die lieve kleuterkamer in zachtgeel om te toveren tot Ajax-supporterhome. Wat begon als ‘een weekendje klussen’ is danig uit de hand gelopen. De vloer was niet in een middagje geschuurd, nee dat duurde drie dagen. Daarna ben ik net zolang bezig geweest om het huis stofvrij te krijgen. Afplakken helpt niet. Daarvoor had ik al een muur meegetrokken met het behang. Dat hoefde alleen maar ‘even’ geëgaliseerd. Kortom, het liep niet helemaal als gepland, maar nu nadert het dan toch zijn voltooiing: het behang en de bijbehorende rand zijn uiteraard van Ajax. Het dekbedovertrek ligt al in de kast. De Ajaxkussens zijn gekocht, de boekenplanken worden rood, evenals het vloerkleed en de gordijnen. Die hoeven alleen nog ‘even’ gemaakt.
Alles overziend is mijn liefde voor het voetbal niet echt gegroeid, maar ik verheug me zo op zijn ‘Yes, yes, yes!!!’ als hij straks vanuit zijn hoogslaper als een echte ‘Rafel’ (nee, u leest het goed) van der Vaart zijn eigen spelersveld overziet. Reken maar dat ik gescoord heb. Hij zit!!! En daar doe je het toch allemaal voor?

Vakantiestress

Pfffffffffffff… bijna meivakantie. Dat lijkt heerlijk, want ‘wij’ hebben meer dan twee weken vrij. Toen we de vakantieplanning aan het begin van het schooljaar kregen, was dat zo’n verrukkelijk perspectief. Zoveel vrije tijd vraagt nu eenmaal om een verwegvakantie. Geen getut dicht bij huis, geen typisch Hollandse viering van Koninginne- en bevrijdingsdag. Hoewel we dat wel een beetje jammer vonden, maar goed. Niet zeuren, Côte d’Azur, we komen eraan! Lekker luieren en helemaal bijgetankt tot de zomervakantie, want die begint pas 23 juli en dat duurt nog héél erg lang.

Maar eigenlijk kán ik helemaal niet op vakantie. Hebben alle moeders dat of heb ik gewoon een slechte hand van vrije tijd indelen? Als ik allemaal bedenk wat er nog moet gebeuren, de komende paar weken, ga ik acuut hyperventileren. Er ligt nog een enorme berg werk, zeker genoeg voor vier weken. De kat moet nog ondergebracht: nooit aan gedacht dat de buren ook allemaal hun twee weken benutten. De asiels zitten vol en om het arme beest nou mee te nemen… Nee, geen optie. O, en de zomerkleren moeten nog te voorschijn worden gehaald, gewassen, gestreken. Casper past natuurlijk niks meer, dus er moet ook nog gewinkeld. Tot overmaat van ramp zijn er allerlei uitvoeringen, want ja, zo halverwege het schooljaar moet je natuurlijk alle creatieve vorderingen van je kroost bewonderen.

Hellup! Kan ik nog naar de kapper? Het liefst toch ergens volgende week, want we gaan ook nog uitgebreid twee verjaardagen vieren en dan wil je er toch een beetje presentabel uitzien. O, verjaardagen, daar moet ik nog hapjes voor verzinnen, boodschappen doen…
En de tuin is een grote chaos, zo kun je toch niemand ontvangen.
Kortom, het gaat weer helemaal met me op de loop. Ik kruip als het zover is, geheel versleten in de auto en val in slaap. Heel gezellig. Voor mij geen ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ of andere reisspelletjes. Ergens halverwege de vakantie kom ik pas een beetje tot leven en met een beetje geluk kan ik dan nog drie, vier dagen genieten van de omgeving, de rust, de wijn en mijn mannen natuurlijk. Gekkenwerk is het. Voor deze vakantie is er geen redden meer aan, maar in de zomer ga ik dat heel anders aanpakken. Hoe? Geen idee. Ik geloof dat mij de broodnodige vakantiegenen ontbreken. Voor gouden tips houd ik me zeer aanbevolen!

Lekker relaxen

Na een jaar rennen, vliegen, file en andere inspannende bezigheden verlang ik naar rust. Rust met een grote R. Maar gelukkig is het zomer en wat voor een. Een zonovergoten zomer met temperaturen waardoor je hele dagen buiten wil zijn. Vanwege mijn allergische reactie op de zon betekent dat een seizoen rondsjouwen met een parasol, maar dat is een klein ongemak. Om die reden ben ik graag ’s morgens vroeg al buiten, de zon is dan nog niet zo fel en je kunt genieten van de vogels. Tenminste, dat dacht ik tot deze zomer. De vakanties waren net begonnen, halfzeven in de ochtend. Ik luister naar de lijster als de deur van de buren opengaat. Floor van vier is erg moe van het schooljaar, Marije van tweeënhalf zit in de peuterpuberteit en Brammetje heeft last van zijn tanden. Hun moeder kan het duidelijk op dit tijdstip al niet aan. Ik ga met mijn kopje thee naar binnen en doe de deur dicht.
Er is nog niets verloren, want we gaan op weg naar een rustig gelegen camping. Daar vind ik vast wat ik zoek. Bovendien hoef ik dit jaar niet in de tent van mijn mannen, nee we doen luxe, we hebben een stacaravan. Het is er op het eerste gezicht inderdaad heel stil. Op het Duitse bejaardenveldje waar wij verblijven doet iedereen wat hij thuis ook doet. Zitten en puzzelen. Tot zes uur, dan moeten alle tv’s op hardhorendheidstand. Mooi weer, dus iedereen heeft alles open. Als ik om halftwaalf in bed stap móet ik meeleven met een hevig schreiende, nagesychroniseerde Duitse dame en raak ik door de tv van de andere buren geheel op de hoogte van het Duitse nieuws. Op het veldje achter ons krijgen twee Utrechtse families die bij elkaar zijn gekropen, het stééds gezelliger.
Na twee weken mogen we naar huis. Nu weet ik het zeker, de rust komt eraan: bijna iedereen in onze straat is met vakantie. Dus mijn vakantie kan nu echt beginnen!
Ik lig koud in mijn luie stoel of er begint iemand met een elektrische heggenschaar. Niet vloeiend, maar hèng, hèng, hèèèèèng, stil. Hèng, hèng, stil. Anderhalf uur. Als ik ga kijken maken twee mannen met ontblote bovenlijven zich gereed om met elektrische apparaten hun landgoederen van vier bij vier te maaien. Verderop staat iemand over zijn motorkap gebogen en geeft een onzichtbaar iemand achter het stuur instructies om te starten. Het lukt niet; het geluid draagt ver.
Ik geef het op, rust bestaat niet meer.

Gelukkig is het alweer bijna herfst. Lekker de deuren dicht, genieten van de stilte. Ik zet gewoon een cd-tje op met vogelgeluiden…