Categorie archief: Geen categorie

Getver, wat is het grijs en grauw buiten. En het is pas begin september, dus de stemming voor kaarsjes en speculaasjes zit er nog niet in. Welke halve zool heeft verzonnen dat je in week 32 al helemaal klaar bent voor de pepernoten… gaatje in z’n hoofd. En zo mopper ik me de dag door. Een man die in 700 kilometer file heeft gestaan en een kind dat nog 360 krantjes moet bezorgen, zijn niet in een humeur dat het er beter op maakt. Kortom, mag ik weer lekker onder de wol?

O wat zijn wij heden blij… Het is 1 november 2010. Zij van boven bestaat vandaag officieel tien jaar. Geen tijd voor een feestje, wel voor een feestelijk gevoel. En eigenlijk ben ik stiekem best een beetje trots. Er zijn ZZP’ers die het slechter doen, nietwaar? Dus op naar de volgende tien jaar vol leuke, spannende en uitdagende opdrachten samen met mijn onvolprezen opdrachtgevers en kanjers van partners!

Oké, oké, ik leg me erbij neer en ga verder met mijn leven. Ik schuif mijn egeltjesbestaan nog even op en doe tijdens de weinige zonnige momenten net alsof ik het leuk vind, die spinnen en hun webben, de kou, de blubber en andere nattigheid. Uit pure baldadigheid heb ik de grootste pompoen gekocht die er was: ik schat een kilootje of 25. Het is een beauty; dat moet me dan maar overeind houden.

Half oktober, het honkbalseizoen zit erop. Heerlijk! Het scheelt ons 150 kilometer in de week en heel veel tijd. Bovendien hebben we te vaak moeten kleumen langs het veld. Kortom, het is mooi geweest. Casper kan er nog niet aan wennen, die trainingsvrije avonden, maar dat wil niet zeggen dat dat niet gaat lukken. Zijn schoenen hebben met kunst en vliegwerk de laatste wedstrijd net overleefd. De zolen moesten met constructielijm houden, de gaten zitten in het bovenleer. Ja, die schoenen hebben heel veel mooie acties bij United Baseball overleefd in seizoen 2009-2010.

Wat mankeert iedereen? Het lijkt wel of er dooien vallen als het allemaal niet voor de kerst klaar is. Pfffff… Voor het eerst in heel lange tijd moest ik een opdrachtgever teleurstellen. En wie daar het meeste onder lijdt? Precies… ikke. Dus buffel ik dapper door. Mijn eigen website actualiseren zit er even niet in. Ja, en wat zeg ik nou altijd? Ik weet het: actualiseren is van levensbelang! Maar nu even niet. Lieve bezoeker, verheug u op al het moois dat ik straks te melden heb. Na de kerst dus. Tot dan!

Gelukkig kunnen m’n nagels nog even blijven. Ik loop op mijn zolder een hersenverweking op van de warmte en om in die conditie te bedenken welk land dan mijn voorkeur zou moeten hebben en welke kleuren de vlag bevat… Veel te ingewikkeld. overigens heerlijk, dat verplichte luieren. Het kan mij niet lang genoeg duren, die zomer.

De tenen zien er nog goed uit, dus ik wiebel ze vanavond voor Oranje. Tegen een gehandicapt Uruguay zal het toch wel lukken? Zo niet is er geen man overboord. De Haarlemse Honkbalweek begint vrijdag dan komen die teennagels nog prima van pas.

Nee, niks geestverruimends, integendeel. De database van Aprilis Uitgevers moet worden gevuld met alle titels die nog leverbaar zijn. Dus ik droom in codes:
br voor een nieuwe regel, em voor cursief. En vooral niet vergeten af te sluiten met <>, anders is het leed niet te overzien. Gelukkig zie je meteen resultaat op de website. Het wordt al een hele verzameling.

We hebben sinds kort een kattenluik. Boeiend… hoor ik u denken. Echt wel. Onze poes Tum-tum is namelijk veertien en ze dementeert. Voor haar is zo’n nieuwigheid een stressful life event. Wekenlang bivakkeerden wij op de keukenvloer, aanmoedigingen gevend en kleine duwtjes. Zowaar, na een poosje lukte het, van buiten naar binnen dan. De snoepjes hielpen ook een beetje.
Andersom ontaardde het in het betere duw- en terugtrekwerk. Probeer maar eens een harmonicakat door zo’n gaatje te krijgen. Maar hedenmorgen liep ze heel voortvarend zelf naar buiten. Ze keek nog eens triomfantelijk om: goed hè, van mij?! En wij, in koor: ‘Knappe kat!’

Tjonge, februari alweer. Januari is voorbij gevlógen. Lekker hoor, want van oudsher zijn die eerste maanden van het jaar niet echt je dat wat gemoedsgesteldheid betreft. Nog een maandje pinda’s rijgen, dan kunnen we met een beetje goede wil het voorjaar ruiken. En aan die wil ontbreekt het me niet. Dus nu nog even doorwerken en niet te veel risico nemen op de glibberige wegen. Geachte klant, kom maar in Bussum langs. U bent waarschijnlijk wel tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd; ik niet. Zet ik de kachel wat hoger voor uw verkleumde ledematen en serveer ik warme chocolademelk. Zodra het groen uitbot, kom ik u met een tegenbezoek vereren.