Wow, wat een zon! En het honkbalseizoen is begonnen. Wat je noemt een topcombi. De sproeten van Casper en mij breiden zich in razendsnel tempo uit. Hij op het veld, ik buitengewoon lekker geïnstalleerd op de tribune. Zo mag het leven altijd zijn.

Goede voornemens? Nou nee, de ingeslagen weg bevalt prima en stoppen met roken op 1 januari, daar geloof ik niet in. 2008 was een tamelijk tam jaar; de mijlpalen voor 2009 staan zo’n beetje vast. Ik word vijftig, Casper gaat naar de middelbare school en het wordt een enerverend honkbaljaar met reizen naar Atlanta en Sala Baganza. Nou ja, één voornemen dan: veel schrijven. Was het maar alvast morgen!

En voor iedereen die het vreselijk vindt: heel veel sterkte; het is ook zo weer voorbij. De weerberichten voorspellen dat we al gauw kunnen schaatsen, dus er is een lichtpuntje.

Natuurlijk moet er gewoon gewerkt worden in de kerstvakantie, maar uitslapen mag. Het liefst heeft Casper elke dag ‘pyjamadag’; helaas heeft ook hij nog wat bezigheden, zoals oliebollen verkopen voor het Rookie-team om de kas te spekken. Na hard werken kunnen om vier uur de kaarsjes aan, chipsen op tafel en het speelbord uitgeklapt: Risk, Monopoly, Kolonisten van Catan, uren zijn we er zoet mee. Dus laat naar bed en daarom lekker lang uitslapen. Mmmm, toch een heel klein beetje winterslaap…

Onder toeziend oog van Willem II maakten zestig kinderen van tien tot twaalf jaar afgelopen vrijdag het groot kinderdictee der Nederlandse taal in de vergaderzaal van de Eerste Kamer. Spannend! Casper was erbij en schreef als rechtgeaarde Ajax-supporter als een van de weinigen ‘Ajacied’ correct. Het woord ‘hachelijk’ kennen achtstegroepers kennelijk niet, want daar ging het heel vaak fout. We hebben zijn geweldige prestatie van elf fouten gevierd bij de oudste pizzeria van Den Haag, waar we het dictee van schrik hebben laten liggen. Maar ook dat komt goed. Even kijken hoe het er bij het dictee aan toeging? www.grootdictee.nps.nl.

Alle gedichten uitgepoept.
Laat snieklaas maar komen.
Wee degene die morgen roept:
”k Ben wat tekortgekomen!’
Acht zakken staan te wachten in de gang.
Een berg die niet paste, staat ernaast.
Nog één nachtje slapen, en dan…
komt iedereen hierheen gehaast.
We zingen samen uit volle borst,
we drinken, lachen en we eten
ter ere van de kerkvorst.
En natuurlijk, niet te vergeten,
genieten we van het vriendelijke venijn,
de surprises en de warmte,
kortom van ons gemoedelijk samenzijn.

Ik ben een groot liefhebber van malapropismen. Het is altijd smullen tijdens interviews. M’n gezicht in de plooi houden is de grootste uitdaging. Hier zijn er een paar.
Ik ben nogal ontmand, mijn secretaresse is ziek.
Het pensioenfonds kende een mortuarium toe.
Hij spreekt behoorlijk Engels, maar vloeibaar Frans.
Ik ben daar geboren en opgetogen.
De schelpen vielen van mijn ogen.
Een wet van meten en persen.

Er is een leuk boekje over: Een slipje van de sluier (ISBN 90 6590 513 8). Leuk sinterklaascadeautje?

Zo, ik ben er klaar mee, deze winter. De bacillen zijn verdreven en dat houden we zo. Een week niet werken betekent deze week dubbele deadlines. Maar wie herrezen is, verzet bergen werk uit dankbaarheid. Tenminste, met die instelling ben ik maandagmorgen de bergen te lijf gegaan. Even doorbuffelen.

Zieke Zelfstandige Zonder Personeel, da’s afzien. Rillend van de koorts, met een bonkend hoofd en een heftig protesterend lichaam proberen calamiteiten toch nog recht te breien. Het lukt niet, zelfs niet als ik mezelf voorhoud dat het morgen vast beter gaat. De gang tussen bed en bureau is loodzwaar en wat ik daar aantref, jaagt me onmiddellijk terug onder het dekbed. Kortom, een zielige, zeurende, zwakke, zieltogende, zwabberende ZZP’er vervuld van zelfmedelijden. Ok, deze week geef ik me dan maar over. Volgende week wil ik andere z-tten: zonnig, zingend, zakelijk, zoenend, vol zelfspot en zin in zetwerk. Nu eerst maar weer een kopje slappe thee.