Leuk, dat flexwerken? De ene dag in Hilversum, dan weer in Heerhugowaard, Amsterdam… En om een werkplek te bekomen bel je een mevrouw in Doetinchem. Ja, je komt nog eens ergens, maar wie voelt zich nog verbonden bij zijn bedrijf, zijn collega’s? Nergens vind je iemand die zo vertrouwd is dat je ertegenaan kan mopperen, je hoogtepunten en dieptepunten kunt delen. Mij lijkt het vreselijk. Eduard is zo’n flexwerker. Vandaag is hij jarig en hij werkt in Haarlem. Geen felicitaties en waarom zou je trakteren? Kaal hoor, sociale armoe vind ik het. Gaan we hier nou met z’n allen gelukkig van worden?
