Als kind mocht ik ’s avonds met mijn ouders mee, lichtjes kijken in Rotterdam, want daar woonden we vlakbij. Dat was heel opwindend. Natuurlijk, lekker laat naar bed, maar dat was het niet alleen. Het was een heel andere wereld dan die van overdag en ik fantaseerde erop los. Nu ik terugkijk (zo’n jaar of 35) waren dat heel bijzondere momenten, want zo vaak waren mijn ouders niet samen. Mijn vader was marineman en bijna altijd weg. Dus veel gelegenheid was er niet voor simpel gezinsgeluk. Hoewel ik er tot nu toe nooit bij heb stilgestaan, moet dat ‘lichtjes kijken’ een onuitwisbare indruk op me hebben gemaakt, want ik ben het altijd blijven doen, ook in mijn eentje. Als tiener deed ik het op de fiets in Den Helder, toen ik studeerde zwalkte ik door Utrecht en later door de winkelstraten van Amsterdam. En altijd gaf het me een ondefinieerbaar geluksgevoel. Maar het gekke is dat ik me nu pas realiseer dat daar in Rotterdam de kiem is gelegd voor die gewoonte. Ik heb al die jaren tussen toen en nu geen flauw idee gehad.
Het begon me te dagen toen ik overvallen werd door een gevoel van heimwee. Het gebeurde toen we in november sinterklaas inhaalden. Hij kwam per boot aan in de haven van Naarden en het idyllische vestingstadje stond vol met vuurpotten. Het was aan het begin van de avond, maar al goed donker. Onze Casper liep tussen Eduard en mij in, zijn handjes vol vertrouwen in de onze. ‘Mooi, hè, mam!’ Zijn ogen glansden naar me op. Opeens voelde ik me ook vijf, ik wist weer hoe het was, mijn handjes in die grote handen naast me, huppelend op de natte straat. Veilig en warm, dat was het.
De magie van schittering in donkere dagen. Met dit inzicht heb ik me met nóg meer energie op de decembermaand gestort dan ooit tevoren. Lichtjes moesten er komen, overal: in de appelboom, aan de schuur, in de vensterbank en op de tuintafel. Kaarsen verlichten alle donkere hoekjes. En het werkt! Al die lichtjes lijken me van binnenuit te verwarmen en het werkt aanstekelijk. We zijn er helemaal huiselijk van geworden en scrabbelen en ganzenborden wat af. Simpel gezinsgeluk met warme chocolademelk en speculaas.
Veiligheid, warmte en geborgenheid op de vierkante meter, ik wens het iedereen toe.
