Heel bijzonder is het niet, tenminste als ik anderen erover hoor. Wie een tafel wil gaat naar de meubelboulevard, desnoods met Pasen als het echt niet anders kan. Ikea bedient ook hele volksstammen. Daar ga je dan heen, kijkt eens rond en in het ergste geval denk je er een avondje over. De volgende dag plaatsen normale mensen dan hun bestelling. In één moeite doen ze er stoelen bij.
Nee dan wij. Het is een project, eigenlijk een Project en het duurt al een jaar of vier. Stad en land lopen we af. Kapotte schoenzolen en afgesleten vingertopjes, want de zoektocht zet zich voort op internet. En, ik houd het vol, we zoeken niets extreems: gewoon vier poten en een blad. Iedere kleuter tekent hem zo, maar ze zijn niet in de verkoop. Ja, in die vier jaar hebben we heel veel leuke poten gezien en heel veel mooie tafelbladen, maar ze hoorden nooit bij elkaar… We hebben zelfs op het punt gestaan om een peperduur exemplaar te kopen in een of andere loods. We zouden het onderstel eraf slopen en het blad laten staan. Behoorlijk ten einde raad, dus. Maar het mocht niet van de mevrouw. En dus dropen we weer af. En nu dromen we af en toe van dat onderstel.
Vorige week hadden we weer een adresje ontdekt. In Utrecht en alleen van maandag tot en met vrijdag van 10.00 tot 17.00 uur open. De website was veelbelovend, er stond in ieder geval een tafel op die erg mooi was. Mailtje gestuurd, paar dagen gewacht… ja, de tafel was er nog. Een heel georganiseer met werk, kind, files, maar we zijn er gekomen. En het was er leuk! Echt geweldig. Maar we zijn zonder tafel thuisgekomen. Te lang, de gleufjes bevielen Eduard niet en toen kwamen we erachter: we zoeken allebei een andere tafel. Kijk, da’s pas een goed huwelijk!
Over de stoelen waren we het meteen eens, die middag. Alleen… daarvoor moeten we naar Rotterdam. In Utrecht stonden alleen showmodellen. Tja, en dan heb je stoelen, maar geen tafel. Het leven is af en toe best ingewikkeld. De verkoper was fantastisch; hij heeft echt alle oplossingen aangedragen die hij kon bedenken: het blad kon in alle kleuren van de regenboog worden gespoten, de gleufjes dichtgestopt. Hij wilde zelfs persoonlijk het blad inkorten. Want een blad van 2 meter 25 is hartstikke mooi, maar dan kunnen we de keuken niet meer in. En dat is niet zo praktisch. Maar ja, als het blad korter werd, bleef er niks van het ontwerp over… vonden wij. Dus onverrichter zake keerden wij huiswaarts.
Het is niet te hopen dat het nóg vier jaar duurt, want we moeten ook héél nodig een nieuwe bank.
