Categorie archief: gedachtenspinsels

Zieke Zelfstandige Zonder Personeel, da’s afzien. Rillend van de koorts, met een bonkend hoofd en een heftig protesterend lichaam proberen calamiteiten toch nog recht te breien. Het lukt niet, zelfs niet als ik mezelf voorhoud dat het morgen vast beter gaat. De gang tussen bed en bureau is loodzwaar en wat ik daar aantref, jaagt me onmiddellijk terug onder het dekbed. Kortom, een zielige, zeurende, zwakke, zieltogende, zwabberende ZZP’er vervuld van zelfmedelijden. Ok, deze week geef ik me dan maar over. Volgende week wil ik andere z-tten: zonnig, zingend, zakelijk, zoenend, vol zelfspot en zin in zetwerk. Nu eerst maar weer een kopje slappe thee.

Met de donzige gezichtsbeharing hebben een paar P’s hun intrede gedaan bij ons thuis. Pesthumeur en PROBLEMEN. Eén ding is me duidelijk: het is niet de bedoeling dat ik die tot overkomelijke proporties terugbreng. Want dan begrijp ik helemaal niks van dat enorme leed dat mijn schatje overspoelt. Dus… ik zwijg en aai hem over zijn norse bol. En als ik uren later toch een beetje radeloos begin te worden, breekt opeens de zon door: ‘Hallo mammaatje, zullen we gezellig samen wat drinken?’ Nou, dat wil ik wel. Even bijkomen van al dat hormonaal geweld.

Zou het waar zijn? Zal later blijken dat op 4 november 2008 een begin is gemaakt met een andere wereld? Een wereld waar het niet alleen draait om geld en macht? Een wereld waarin andere waarden de boventoon kunnen gaan voeren? Een wereld van ‘ons’ en niet van ‘wij en zij’. Wat zou dat fantastisch zijn!

Een dag als deze is helemaal goed. Beetje regelen, beetje corrigeren en instrueren, een lekker lang interview met goede koffie bij de hand. Van ongewenste omgangsvormen naar likkebaardend lekker brood en daarna een staartje pensioenen. Tussendoor een wasje draaien en een maal bereiden. Alles in een rustig tempo. Geen gehaast, geen stress, geen druk. Voor iedereen tijd. Lekker. Waarom lukt dat nou niet iedere dag?

1 november, acht jaar alweer. Gezien het aantal ZZP’ers dat zichzelf binnen twee jaar om zeep helpt, best iets om trots op te zijn. En dat ben ik ook. Met dank aan iedereen die het mogelijk maakte de afgelopen jaren al die fantastische projecten te realiseren. Proost!

Kees, van harte gefeliciteerd! Kameraden. Beeld van een harde kern heeft op 29 oktober de erkenning gekregen die het verdient. En jij dus ook. Het was me een eer (ook zonder prijs, overigens) er mijn hele kleine steentje aan bij te dragen. Ik vond het geweldig dat je me inwijdde in een wereld die anders heel ver van me verwijderd zou zijn gebleven. De jury heeft gelijk: een journalistiek en artistiek waardevolle productie. Feest!

Als redacteur kun je niet zonder intrinsieke motivatie en een beetje eelt op je ziel kan ook geen kwaad. Je leven wordt zomaar een paar weken of maanden beheerst door een project. Stel, je werkt een manuscript van 300.000 woorden door, 560 gedrukte pagina’s om een idee te hebben. Komt het van de pers, dan is iedereen razend enthousiast over de plaatjes en de vormgeving, want dat zie je. Die woorden, ook al staat er geeneen op zijn oorspronkelijke plek, ach die stonden altijd al zo. Tabellen? Heel vanzelfsprekend dat die kloppen. Pas als een redacteur een steek laat vallen, is hij in beeld. Dus… wees vooral heel trots op jezelf, want voor alle anderen ben je echt onzichtbaar.