Categorie archief: gedachtenspinsels

Op 1 september is de meteorologische herfst begonnen. Een enorme pompoen staat op de tuintafel feloranje te wezen. De herfstasters bloeien in overvloed. De atmosfeer is vervuld van vergankelijke geuren. Spinnen weven vol overgave hun prachtige webben. Precies op gezichtshoogte bij voor- en achterdeur, dus de pracht is van korte duur. Ik word er wat weemoedig van. Geen tijd voor. Hup, aan de arbeid!

Het is een wonder hoe snel alles weer ‘gewoon’ is. Agenda en telefoon hebben het luie leventje vanaf dag 1 overgenomen. Gek eigenlijk, daar doe je niks voor. Dus… opeens stond ik oog in oog met een heuse uitvinder. Waarvan, daar kan ik nog niet over uitweiden, maar hij heeft grootse plannen en ik weet zeker dat het hem gaat lukken. Jut & Jul (de aliassen van Endeloos Grafisch Ontwerp en Zij van boven) gaan in ieder geval zorgen voor een gelikte presentatie.

Het zit er bijna op. Nog een weekje en dan begint het gewone leven weer. En wat moeten we nog veel voornemens realiseren. Het wordt nog druk, die laatste dagen, doordat we allerlei leuks voor ons uit hebben geschoven. Het leek zo’n zee van tijd aan het begin. Nou ja, komen we in ieder geval een beetje in het ritme van plannen, organiseren en improviseren, zodat we er straks helemaal klaar voor zijn. Maar rustig aan, we gaan er vooral nog heel even van genieten.

Het eindverslag van groep 7 is binnen; de entreetoets was briljant. Niets staat een lange, luie schoolvakantie in de weg. En het werd tijd, want het EK heeft grote gaten geslagen in het slaapminimum. Dus even bijslapen en dan op naar het jeugdkamp en veel voorpret vanwege de Haarlemse honkbalweek. Nu maar hopen op een zwoele zomer, want Zij van boven moet gewoon werken. Nou ja, ‘gewoon’… Nederland ligt plat. Afspraken voor interviews zijn nauwelijks te maken en noodzakelijke informatie is pas na 1 september te verkrijgen. Kortom, ook ik haal mijn ligstoel maar onder het stof vandaan. Een fijne zomer!

De blauwe regen bloeit met een enorme overvloed. Daar heb ik wel acht jaar op moeten wachten. Na vier jaar heb ik er een zijden tros tussengehangen, zodat de plant kon zien hoe het moest. Nee, natuurlijk hielp dat niet, maar zo leek het nog wat. Jaar na jaar bedwong ik mijn kaplust. En zie, al dat geduld is beloond. Na de bloei even snoeien. Wie weet verblijdt hij me dan in augustus nog eens.

Mam, waar is mijn honkbalcap? Joyce, geen idee waar ik met mijn sleutels ben gebleven. Jij? Weet jij misschien of Jantje dat ene belangrijke stuk dat we vandaag bespreken, aan Pietje heeft gestuurd? Kun jij me vertellen of die en die weet van zus-en-me-zo? Hoe laat wil de trainer dat we op het veld zijn bij het schoolvoetbal?
En, hoewel ik het allemaal niet wíl weten, het staat allemaal op mijn harde schijf. Zucht… ik dien het gemak van de mensheid als extern geheugen. Zal ik stiekem op ‘delete’ klikken?

Leuk, al die narcissen en Pasen in de sneeuw. Heel bijzonder… Afgelopen week heb ik de winterbanden door zomerbanden laten vervangen, maar dat was iets te vroeg gejuicht. Toch hebben veel opdrachtgevers lentekriebels. Opeens staan er veel nieuwe projecten op stapel. Nieuwe lente, nieuwe website, nieuw tijdschrift, nieuw boek, zomaar een leuk idee. De sappen beginnen weer te stromen. Nu eerst een weekendje sleeën en dan moet het maar echt over zijn. Vrolijk Pasen!

Hagel, regen en voortrazende donkere wolken langs mijn zolderraam. De takken van de kale eik zwiepen in de storm driftig heen en weer en tussendoor glinstert een regenboog. Inspirerend! Uit mijn mond is dat bijzonder, want normaliter wens ik mijzelf in deze tijd van het jaar een egeltjesbestaan. Nu niet. Geen geschikter seizoen voor verhalen, verhalen voor de boeken die ik onderhanden heb. Laat de winter maar komen!