Categorie archief: gedachtenspinsels

Het is niet te geloven hoe blij je een Amerikaan maakt met oranje klompen. ‘ So cute!’ Ik ben blij dat we in gesprekken duidelijk kunnen maken dat we er thuis niet op lopen, dat Nederland niet in België ligt, kortom dat we meer te bieden hebben dan molens en tulpen. We worden overal heel hartelijk en gastvrij ontvangen. Vol bewondering zijn ze, dat we deze onderneming zijn begonnen. Geen haar op hun hoofd… Het is hier moordend heet. Gisteren moesten de jongens in vol tenue eerst een zware training ondergaan van twee Amerikaanse coaches in dertig graden. De combi vermoeidheid, opwinding en alle verwennerijen van slecht voer (pancakes for breakfast, hotdogs en hamburgers for lunch), te weinig drinken maakte dat sommigen languit in de slagkooi gingen liggen. Na twee uur trainen meteen een wedstrijd erachteraan. Heftig, dus. Toch grijnst Casper nog steeds van oor tot oor. Hij geniet met volle teugen: van het gastgezin, van het Engels spreken, van de wedstrijden van de Braves. Apetrots dat hij live ‘ on national tv’ mocht vertellen hoe hij het allemaal vindt. En ik stroom steeds over van ontroering als ik hem zie. Als eerste pitcher gisteren in de vriendschappelijke wedstrijd was hij om op te vreten. Ja, lach me maar uit!

Het zit erop. Jammer voor de mannen; ik vind het heerlijk om weer thuis te zijn. Maar het smaakt naar meer. Casper maakt al Amerikaanse studieplannen voor over zes jaar. Hij heeft zich zo geliefd gemaakt bij de Miller Family dat hij van harte welkom is in een van hun huizen. Hij mag kiezen. Florida het liefst. ‘That’s okay honey. We love to have you here.’ Inmiddels weer gewend aan de Hollandse maat voor alles. Aan de temperatuur het eerst. 30 graden is niet echt mijn bedrijfstemperatuur. Ook de jongens zijn ontwaakt uit hun slowmotion. Kortom, we zijn klaar voor het gewone leven en een bijzondere herinnering rijker.

Het is gek, zo achter mijn bureautje. Stilzitten gaat slecht en moet toch. Bij thuiskomst vond ik een mailtje van Medisch Contact. Of ik even redactionele bijstand kon verlenen. Een leuk weerzien na vier jaar. En nu staart een enorme berg werk me aan… Eerst maar een gezellig rondje bellen. Dan kom ik er weer een beetje in. Toch?

Wil ik een stukje schrijven over kloteklusjes, vraag ik me natuurlijk meteen af of er een tussen-n in moet. Gelukkig, het is ook kloteregen en klotekerel. Maar ja, dan raak ik weer verdiept in Van Dale… klotenbibber, klotenklapper. En wat is in godsnaam een klotmand? Kortom, ik ben helemaal afgeleid en heb geen idee wat ik ook alweer met u wilde delen. Zo gaat dat. Klotezooi!

Deze week gedenk ik Walty (Dudok van Heel). Ze overleed op 12 april, nét vijftig. Een bijzonder mens, een geweldig kunstenaar die de wereld met gepast cynisme bekeek. Ik gedenk de momenten in het zonnetje voor haar atelier. Zij vertellend, ik schrijvend, onderwijl happend van de kruidkoek en nippend van de thee. Zo kwamen alle agenda’s, boekjes en andere uitingen gladjes tot stand. We verstonden elkaar. De wereld is weer een beetje kaler…

De gebeurtenissen op ‘ Queens Day’ zijn wereldnieuws. De Amerikanen zijn geschokt. We worden opgevangen of er iets vreselijks is gebeurd met een naast familielid van onszelf. Ze begrijpen er niks van; het is toch helemaal geweldig om een koningin te hebben? Onze jongens hebben daar allemaal geen boodschap aan. De koningin, het zou wat. Zij likken hun wonden omdat ze helemaal zijn ingemaakt. Hoewel, ook niet echt. Want wie speelt er nou op uitnodiging van een very rich guy op het honkbalveld in zijn achtertuin en wordt voortdurend overladen met attenties? Ze zijn wel helemaal kapot. De reis, het tijdverschil, de indrukken en geen moeder die aan een half woord genoeg heeft… het heeft allemaal zijn uitwerking. Dus nemen wij Casper vandaag lekker op sleeptouw. Shoppen, what else? Hij heeft nog een hele verlanglijst af te werken. En dan vanmiddag weer het veld op. Deze keer als deelnemer buiten mededinging op een toernooi op het East Cobb Baseball complex. Ja, en dan schiet het al op. Nog twee daagjes… Genieten dan maar!

We hebben jonkies in het mezenkastje! Heel gek, niks gemerkt van voorbereidingen, maar nu zijn de ouders er reuze druk mee. Het hongerige gepiep wordt elke vijf minuten voor heel even gesust. In de klimop zit ook een nest. Tenminste, dat denk ik. Waarom vliegt een merel anders met een noodvaart recht op een schutting af? Elke keer verwacht ik een ‘plok’ als de merel haar kopje stoot, maar het lijkt steeds goed te gaan. En ondertussen beitelen twee bonte spechten onvermoeibaar in de bast van de eik. Ik geniet.