Tum-tum is dood. Ik heb vijftien jaar op haar gemopperd, maar ik had met liefde nog een poosje de ongemakken voor lief genomen als ze beter had kunnen worden. Maar aan leukemie is niks te doen en na twee jaar modderen dacht ik dat ik er vrede mee zou kunnen hebben dat er een eind aan kwam. Dat is niet zo. Het gemis is enorm en ik heb groot verdriet. Nu hoop ik maar dat er een kattenhemel is waar ze met slingers en ballonnen is verwelkomd. Hier is het akelig leeg.
