De tijd voor reflectie is weer voorbij. Dus vind ik ook dat ik genezen ben. De fysiotherapeut denkt daar heel anders over. En heus, ik doe voorzichtig. Ik til niet, verschuif niks, zie met lede ogen hoe de tuin verpietert en het huis verslonst. Maar werken moet. Zo vind ik mezelf regelmatig terug: scheef, op het puntje van mijn stoel, met opgetrokken schouders en volledig doorgestresst. Voordat ik dan weer eens uitgevouwen ben in het goede model… Stom, stom, stom. Ik zou beter voor mezelf gaan zorgen. Maar ja, geen tijd voor mij…
