We hebben sinds kort een kattenluik. Boeiend… hoor ik u denken. Echt wel. Onze poes Tum-tum is namelijk veertien en ze dementeert. Voor haar is zo’n nieuwigheid een stressful life event. Wekenlang bivakkeerden wij op de keukenvloer, aanmoedigingen gevend en kleine duwtjes. Zowaar, na een poosje lukte het, van buiten naar binnen dan. De snoepjes hielpen ook een beetje.
Andersom ontaardde het in het betere duw- en terugtrekwerk. Probeer maar eens een harmonicakat door zo’n gaatje te krijgen. Maar hedenmorgen liep ze heel voortvarend zelf naar buiten. Ze keek nog eens triomfantelijk om: goed hè, van mij?! En wij, in koor: ‘Knappe kat!’
