Het lijkt wel een epidemie. In onze omgeving valt het ene na het andere huwelijk om. Na lange strijd breekt bij een van beide partners het lijntje of anders hebben ze met zijn tweeën jaren aangemodderd, niet in staat elkaar te bereiken en weer een gevoel van verbondenheid op te roepen. Het zijn processen van járen… niemand neemt lichtvaardig de beslissing uit elkaar te gaan, zoals een ‘deskundige’ laatst in een televisiereportage suggereerde.
Maar goed, als de knoop dan uiteindelijk is doorgehakt, begint het pas. Rationeel is de juiste beslissing genomen, maar ja die rottige emoties, hè. Die steken op de onmogelijkste momenten de kop op. En dan ga je twijfelen, of je wordt boos. Slapen lukt slecht, eten is opeens geen primaire levensbehoefte meer. Kortom, niet zo’n fijne basis om allerlei moeilijke beslissingen te nemen. Want beslissen moeten ze, de stellen: over de kinderen, het huis, de toekomst. Tussendoor moeten vrienden, vriendinnen, ouders, school op de hoogte worden gebracht. En het werk? Ja, dat gaat ook ‘gewoon’ door. Met een beetje pech ontstaan er kampen, en dan gaat het pas echt mis. Want al die ‘goede raad’ vertroebelt je geest, terwijl het voor een stabiele toekomst zo fijn is als je samen het beste kunt kiezen voor de kinderen, voor jezelf en voor elkaar. Zodat niemand in verbittering omziet, je zonder wantrouwen met elkaar kunt overleggen over van alles en nog wat, ook als de scheiding eenmaal is uitgesproken.
Zo worden ze voortgestuwd in een maalstroom van de mediator, de notaris, de makelaar en de hypotheekadviseur. Want alles moet op een rijtje, liefst in cijfers. Het huis moet getaxeerd, nieuwe huizen bekeken. Tussendoor hebben de kinderen prangende vragen of gewoon alleen maar buikpijn. Als kind van ouders die hun scheiding niet zo goed hebben geregeld, en wetend dat je daar een leven lang de wrange vruchten van plukt, kan ik het bijna niet aanzien. Toch moet het en het gekke is, als de kinderen bij ons over de vloer zijn, is het geen onderwerp van gesprek, anders dan als een groot avontuur. Als ze herinneringen ophalen, zegt mijn Casper doodleuk: ‘O, Daan, dat was voordat je ouders gingen scheiden, toch?’ Daan beaamt dat en daarmee is de kous af. En voor huizenmarkt en economie zijn dit soort bewegingen ook niet verkeerd. Ja, het is even zoeken, maar dan zie je de voordelen.
Ik bewonder ze, onze vrienden, die zo ontzettend hun best doen er voor elkaar en hun kinderen het beste van te maken. Mijn lichtvaardige ‘Ik doe je weg!’ tegen Eduard, als hij me weer eens vreselijk in de weg zit, heeft opeens een andere dimensie. Weet je wat, ik houd hem gewoon.
