Lekker relaxen

Na een jaar rennen, vliegen, file en andere inspannende bezigheden verlang ik naar rust. Rust met een grote R. Maar gelukkig is het zomer en wat voor een. Een zonovergoten zomer met temperaturen waardoor je hele dagen buiten wil zijn. Vanwege mijn allergische reactie op de zon betekent dat een seizoen rondsjouwen met een parasol, maar dat is een klein ongemak. Om die reden ben ik graag ’s morgens vroeg al buiten, de zon is dan nog niet zo fel en je kunt genieten van de vogels. Tenminste, dat dacht ik tot deze zomer. De vakanties waren net begonnen, halfzeven in de ochtend. Ik luister naar de lijster als de deur van de buren opengaat. Floor van vier is erg moe van het schooljaar, Marije van tweeënhalf zit in de peuterpuberteit en Brammetje heeft last van zijn tanden. Hun moeder kan het duidelijk op dit tijdstip al niet aan. Ik ga met mijn kopje thee naar binnen en doe de deur dicht.
Er is nog niets verloren, want we gaan op weg naar een rustig gelegen camping. Daar vind ik vast wat ik zoek. Bovendien hoef ik dit jaar niet in de tent van mijn mannen, nee we doen luxe, we hebben een stacaravan. Het is er op het eerste gezicht inderdaad heel stil. Op het Duitse bejaardenveldje waar wij verblijven doet iedereen wat hij thuis ook doet. Zitten en puzzelen. Tot zes uur, dan moeten alle tv’s op hardhorendheidstand. Mooi weer, dus iedereen heeft alles open. Als ik om halftwaalf in bed stap móet ik meeleven met een hevig schreiende, nagesychroniseerde Duitse dame en raak ik door de tv van de andere buren geheel op de hoogte van het Duitse nieuws. Op het veldje achter ons krijgen twee Utrechtse families die bij elkaar zijn gekropen, het stééds gezelliger.
Na twee weken mogen we naar huis. Nu weet ik het zeker, de rust komt eraan: bijna iedereen in onze straat is met vakantie. Dus mijn vakantie kan nu echt beginnen!
Ik lig koud in mijn luie stoel of er begint iemand met een elektrische heggenschaar. Niet vloeiend, maar hèng, hèng, hèèèèèng, stil. Hèng, hèng, stil. Anderhalf uur. Als ik ga kijken maken twee mannen met ontblote bovenlijven zich gereed om met elektrische apparaten hun landgoederen van vier bij vier te maaien. Verderop staat iemand over zijn motorkap gebogen en geeft een onzichtbaar iemand achter het stuur instructies om te starten. Het lukt niet; het geluid draagt ver.
Ik geef het op, rust bestaat niet meer.

Gelukkig is het alweer bijna herfst. Lekker de deuren dicht, genieten van de stilte. Ik zet gewoon een cd-tje op met vogelgeluiden…