Categorie archief: gedachtenspinsels

Nee, natuurlijk kon ik het niet drooghouden tijdens de uitvoering van het eindproject. Geweldig, wat een voorstelling die achtstegroepers kunnen neerzetten. En alles zelf gedaan, van script tot composities en choreografie. Een reis rond de wereld in dik een uur. Práchtig en ontroerend. Zij zijn er klaar voor, nu wij nog.

Zo, afgehandeld. Met het Pleinfeest en het symbolische lintjespringen naar de middelbare school liepen Casper en ik gisteravond weemoedig voor de laatste keer van het schoolplein af. Het waren mooie jaren. Prima onderwijs, geweldige juffen, kortom een stevige basis voor een mooie toekomst. Vol verwachting richten we onze blik daar nu op.

Een hele week zonder mannen. Da’s gek. Maar het is ook héérlijk! Het is niet helemaal doen waar ik zin in heb, want er zijn wat deadlines, maar toch voelt het als vakantie. Zwoele zomeravonden met een flesje rosé zitten er helaas niet in. Traditioneel is het zo dat als de tent aan het Heegermeer in de bloedhitte is opgezet, dat daarna het regenfeest begint. Zo ook dit jaar. Lekker vertrouwd. Maar o wat ben ik blij dat ik gewoon een dak boven m’n hoofd heb en niet zit te bibberen onder de luifel!

M’n mannen kwamen voortijdig uit Friesland aangedreven. Met bérgen modderige was natuurlijk. Ze zijn nog helemaal heel en gezond. Kortom, echte Hollandse kerels. Maar ze zitten mij wel vreselijk in de weg. Kijk, dáár hebben ze vakantie. Hier willen ze weer gewoon een ritme en op gezette tijden voer. En drie keer raden wie die structuur moet bieden. Het is dus uit met mijn pret. Zucht. Ik kwam er net lekker in…

De stapeltjes liggen klaar, de laatste dingen van het vakantielijstje kunnen geschrapt. Nog een paar losse eindjes en dan kunnen we en route. Op naar Venetië, Vicenza en Verona. Nee, we hebben de bestemmingen niet op beginletter uitgezocht, maar op culturele en culinaire genoegens. Daarna gaan wij (de ouders) namelijk heel erg afzien in een tentje op een sportveld zonder voorzieningen, terwijl onze honkballende zoon van alle gemakken wordt voorzien. De eerste programmaonderdelen moeten ons voldoende kracht geven om die hele week in de brandende zon te doorstaan. Het zal allemaal wel lukken. Kwestie van prosecco.

De reis verloopt niet helemaal voorspoedig. We hebben een lek bandje en dat bandje is pas morgen in de namiddag leverbaar. Dus zitten we nu in Rheinbach. Nee, wij hadden er ook nog nooit van gehoord, maar we hebben nu de gelegenheid om alle ins en outs van het schijnbaar illustere dorp en omgeving vol Romeinse resten te verkennen. Joepie. Nu eerst na alle gedoe lekker vroeg naar bed. Morgen zien we wel weer.

Uiteindelijk zijn we toch nog beland in Rocca en zetten we de tent op mijn vijftigste verjaardag overeind bij vijftig graden. Lekker geluierd aan het meer, in de bloedhitte over de hoofden in Venetië gelopen en de opera van Verona bezocht. Adembenemend. Maar we kwamen natuurlijk voor het internationale honkbalspektakel in Sala Baganza. Ideaal voor elke masochist. 1500 man, één koude douche in de openlucht en twee wc’s. Twee uur in de rij voor een bordje eten. Ik geef het toe, ik ben elke dag begonnen met een huilbui. Maar mijn zoon liep de hele week met een gelukzalige grijns rond en daar was het om begonnen. Dus… ik heb het Italiaanse avontuur overleefd. En wat in mijn hele volwassen leven niet is gelukt met reguliere vakanties: bij thuiskomst was ik lichamelijk weliswaar geheel versleten, maar mijn geest was LEEG. En terugkijkend was het ondanks de ontberingen gezellig, leuk en zelfs voor herhaling vatbaar. Ja, echt.

Het was maar een heel klein tikje. Niet de moeite waard om uit te stappen. Wel gek. Stond die paal er nou al toen ik inparkeerde? Thuis bleek er toch iets meer aan de hand dan een tikje… Hele spatbord naar de gallemiezen: deuk, schaafwond. Na 25 schadevrije jaren toch even slikken. Tja, je kunt van rechts komen en toch géén gelijk hebben.

Het is gek, zo achter mijn bureautje. Stilzitten gaat slecht en moet toch. Bij thuiskomst vond ik een mailtje van Medisch Contact. Of ik even redactionele bijstand kon verlenen. Een leuk weerzien na vier jaar. En nu staart een enorme berg werk me aan… Eerst maar een gezellig rondje bellen. Dan kom ik er weer een beetje in. Toch?

Wil ik een stukje schrijven over kloteklusjes, vraag ik me natuurlijk meteen af of er een tussen-n in moet. Gelukkig, het is ook kloteregen en klotekerel. Maar ja, dan raak ik weer verdiept in Van Dale… klotenbibber, klotenklapper. En wat is in godsnaam een klotmand? Kortom, ik ben helemaal afgeleid en heb geen idee wat ik ook alweer met u wilde delen. Zo gaat dat. Klotezooi!