Het eind in zicht
Misschien is de wens de vader van de gedachte maar het lijkt er toch heus op dat ik binnen afzienbare tijd de schilder kan uitzwaaien. O, zou dat niet fijn zijn? Eindelijk de hut weer voor mij alleen. Nog een beetje genieten voordat de zomervakantie aanbreekt. Niet dat dat niet gezellig is, maar gewoon even geen drankjes serveren, geen small talk, geen gezelschap… Gewoon… stilte.
Moedeloos en wanhopig
Hier zit ik dan. Rish heeft waterpokken; de schilder heeft het heel druk met van alles en nog wat, behalve met ons huis. Wat ‘af’ was volgens hem, kon mijn goedkeuring niet wegdragen. Het nieuw gekochte geëtste glas onder de verf, evenals tegels en plafond… Nee, niet fijn. Ik word er zelfs heel verdrietig van. Man, kind en kat lopen inmiddels met een heel grote boog om me heen. Het lontje is niet kort, nee, héél kort. Zóóó moe…
Het professionele leven herneemt zijn loop
Vanmorgen wat stoffige zakenkleren uitgeklopt en een succesvol bezoek afgelegd bij Senior Werkt. Ze zijn blij met me, ook al loopt het wat rommelig. De tekst was naar tevredenheid; redactiewerk is inmiddels per mail aangekomen. Dat gaat dus de goede kant op. Eén schilder schuurt, de ander haalt zijn vriendin van het vliegveld, die door aswolk en onlusten in Bangkok een penibele reis achter de rug heeft. Rish sloopt nog maar eens een muurtje en ik ga lekker lunchen met andere ondernemende vrouwen. Kortom, niet ontevreden.
Het wordt al wat
Het is 14 april. Sinds 22 februari leven we op stuclopers en happen we stof. Maar… de resultaten worden zichtbaar. De wc beneden is nu ook klaar. Hij heeft zelfs een bril. Het spande er even om, want die werd niet meer geleverd. Rish sloopt nu de kranen in de badkamer, want ze hingen te laag. Eén schilder leeft zich uit op zolder, de andere is hele dagen met schuurmachines in de weer. Ook weer een eye-opener. Nergens meer scheuren, kieren of andere ongerechtigheden. Glad, strak, kortom om te zoenen. Maar o, wat verlang ik naar stilte…
Relatieve rust
De bouwput is stil. Rish heeft elders een klus, de schilder is nog niet begonnen en op zolder wachten wat loshangende draadjes op een elektricien. Casper heeft toetsweek, dus even geen frees- en ander lawaai is welkom. Ik heb mijn plekje op zolder weer ingenomen. Onder strikt regime, dat wel, want in de werkloze weken is rsi in de derde fase aan het licht gekomen. Elke drie minuten een micropauze, na een halfuur een beetje wandelen en regelmatig oefeningen doen helpen niet echt om je te concentreren. Het blijft dus nog even behelpen.
Werkdag 21: geluk bij een ongeluk
Ongeluk komt in drieën geloof ik. Rish is voor de tweede maal gewond geraakt. Nog één keer te gaan… Deze keer had hij ruzie met een slijpding. Resultaat: twee bloederige vingertopjes die nu stevig in verband zitten. Gelukkig heb ik een gezonde linkerarm en hij een rechter, dus komen we samen een heel eind. Maar optimaal is anders.
Wel ben ik helemaal in de gloria omdat ik de primeur had van de eerste douchebeurt in eigen huis sinds 22 februari. Zó lekker!
Werkdag 18: tóch een kraangat
Je gelooft het niet; de wastafel heeft wéér een kraangat. De stickers op de doos en het porselein bezweren ons ‘without taphole’, maar helaas. Daar kwamen we natuurlijk pas achter toen we het gevaarte naar boven hadden gesjouwd. Volgens mij hebben we te maken met een bedrijf dat onder geen beding winst wil maken. Bijzonder…
Werkdag 17: de eerste tegel
Zowaar: de wastafel zonder kraangaten is ook bezorgd. De chauffeur hoopt op een staking, want de overuren worden aan banden gelegd. Mij best; wij hebben het spul binnen. De rest van de dag is het wachten op de radiator. In het zonnetje, dat maakt het aan huis gekluisterd zijn dan weer draaglijk. Ook wel opgewonden, want vandaag wordt de eerste tegel geplaatst. Volgende week douchen? ‘Ik doe mijn best’, grijnst Rish. Gelukkig bloeien de krokussen.
Verbouwing week 4
Te vroeg gejuicht. Tja, het zat erin. Je bestelt een wastafel zonder kraangaten (en een muurkraan), je hamert daar nog wat op, en wat krijg je? Juist. Een wastafel mét kraangaten. Inmiddels begint het ontbreken van een douche nijpend te worden. Casper traint drie keer in de week en de twee andere doordeweekse dagen heeft hij gym. Ook de wedstrijden in het weekend zijn begonnen. Ik bid op mijn blote knietjes dat het badderleed volgende week geleden is en pleit voor de oprichting van badhuizen.
Werkdag 14: we kunnen voort
Wij werken gezellig tussen de wc-potten, kranen, sifons en andere badkamerbenodigdheden. Het is binnen. Drie weken later dan overeengekomen, maar Rish kan voort. En da’s mooi! Rish is weer helemaal heel; de hechtingen zijn eruit. Da’s ook fijn. Ik houd me stevig vast aan deze en andere lichtpuntjes. Zoals Michela die vanavond haar douche in Almere beschikbaar stelt voor een afgetrainde Casper, En ik mag ook. Joepie! De bel: de nieuwe rvs trapleuningen. Ik word steeds blijer!
Werkdag 12: sanitair in zicht?
Wij wachten met spanning op bericht van de Sanishop. De bevestiging dat vandaag wordt geleverd, is uitgebleven. Komen ze dan toch? Of niet? Ach, de levering loopt pas tweeënhalve week uit, waar zeur je over? Ik laat Rish aan z’n kluslot over; ik ga naar de kapper. Kijken of er nog iets te doen valt aan dat stoffige touwwerk. Kan ik straks mooi gekleurd het stof te lijf.
Dag 11: stucwerk
Het ‘stoeken’, zoals Rish het exotisch noemt, is klaar op zolder en in het trapgat. De stucadoor was niet blij. Hij is van het type gamer: kaal, weinig tanden en een gelaatskleur die verraadt dat hij weinig daglicht ziet. Bovendien heeft hij een voorliefde voor Oost-Europese ‘vrouwtjes’ en is hij er duidelijk niet van gecharmeerd dat een gekleurde medelander het voor het zeggen heeft. Prima werk gedaan, maar het is fijn dat hij weg is. Kijk, ze zijn er weer: zegeningen om te tellen!
Dag 10: koud!!!
Mijn vingers vallen er bijna af, Mijn hele lijf zit in een kramp van de kou. Ik moest in de buurt een kannetje kokend water sprokkelen om een kopje thee te maken. Ik heb aan: een legging, een lange broek, twee paar sokken, een T-shirt met lange mouwen, een heel dik vest, een bodywarmer en een sjaal. En zo zit ik achter mijn laptopje te kleumen. Zo meteen diepvriespizza, want de elektriciteit doet het. Dacht ik van de zomer in Italië nog dat ik het nooit meer koud zou hebben, nu weet ik zeker dat ik nooit meer warm word.
Verbouwing week 3
De gebroken kaak van Rish belet hem niet nog wat hak- en breekwerk te doen. Ondertussen zijn ook twee stukadoors aangetreden. De zolder is dus nu echt onbegaanbaar terrein. Het is koud, want de verwarming moest uit; de radiatoren zijn verwijderd. Ondertussen probeer ik een band uit te werken.
Verbouwing dag 9
Een ongeluk zit in een klein hoekje blijkt maar weer. Rish heeft zichzelf voor het hoofd geslagen. Nogal hard. Met een pijpenbuigtang. Bloed en duizeligheid, maar ik mocht hem niet naar de eerste hulp brengen. Hij wilde alleen maar naar huis. Maar of hij daar ooit aangekomen is? Geen idee. Het is nu de dag erna en ik wacht lijdzaam af of we nog een verbouwing hebben of alleen maar een bouwval.
Verbouwing dag 7
Echt blij word ik er nog niet van. Het pleisterwerk bij de zoldertrap moest er helemaal af. Dat betekent wel dat het houtwerk van de trap straks niet onder stucwerk verdwijnt. Een positief detail. Maar het is een kleinigheid. De badkamer is nog lang niet in zicht; het sanitair is zelfs nog niet geleverd. Wel mooie trapleuningen in de maak en besloten een schilder in te huren in plaats van zelf te klooien. ‘Adem in, adem uit’, zei vormgeefcollega Esmeralda. Dat doe ik dan maar.
Zondagsrust
Het stof is neergedaald. Even geen gestamp en getimmer. De compressor zwijgt. Stilte… Dat betekent lekker doorwerken. De komende week heb ik zo ingedeeld dat ik veel de deur uit kan en al het geweld enigszins ontloop. Kijken hoe dat bevalt. In ieder geval het weekend nuttig besteed vanuit mijn bouwput op zolder. Alle mail is beantwoord, offertes zijn de deur uit. Er moet tenslotte ook brood op de plank als de bouwwerkzaamheden nog maar een vage herinnering zijn.
Verbouwing, dag 4
Het went. Tot mijn grote verbazing, maar het is echt zo. Kennelijk pas je je gewoon aan de omstandigheden aan, als die omstandigheden onontkoombaar zijn. We maken er het beste van. Wat helpt, is dat Rish een rustige, harde werker is. Bovendien is het eerste resultaat zichtbaar. Zij van boven heeft een extra dakraam, waardoor het trappenhuis in het licht baadt. Dat bevordert de creativiteit. Licht doet leven!
Verbouwing, dag 3
Vanmorgen gepoedeld bij de keukenkraan. Gehannes met toilettassen. Ik ben zó’n liefhebber van kamperen. Tien uur: Rish parkeert zijn busje voor de deur. Tot elf uur bouwvergadering. Problemen, problemen. De muur van de badkamer heeft het begeven, dus het trappenhuis moet opnieuw gemetseld. Rish is van Curaçao en mijn Papiamento dateert van veertig jaar geleden, dus de communicatie vraagt veel tijd. Dat doet appèl op een eigenschap die ik ontbeer: geduld. Maar mijn Papiamento zal over een maandje wel in orde zijn.
Verbouwing, dag 2
Het huis stort in en ik bijna. Nog maar veertig dagen te gaan. Op zolder staat een plastic huisje waarin ik mag werken. Beneden ligt een puber op de bank zich te vervelen. Overal stof, overal puin. Het is halftien ’s morgens en mijn geest zit helemaal op slot.
