Auteur Archief: 10pond

Heel bijzonder is het niet, tenminste als ik anderen erover hoor. Wie een tafel wil gaat naar de meubelboulevard, desnoods met Pasen als het echt niet anders kan. Ikea bedient ook hele volksstammen. Daar ga je dan heen, kijkt eens rond en in het ergste geval denk je er een avondje over. De volgende dag plaatsen normale mensen dan hun bestelling. In één moeite doen ze er stoelen bij.

Nee dan wij. Het is een project, eigenlijk een Project en het duurt al een jaar of vier. Stad en land lopen we af. Kapotte schoenzolen en afgesleten vingertopjes, want de zoektocht zet zich voort op internet. En, ik houd het vol, we zoeken niets extreems: gewoon vier poten en een blad. Iedere kleuter tekent hem zo, maar ze zijn niet in de verkoop. Ja, in die vier jaar hebben we heel veel leuke poten gezien en heel veel mooie tafelbladen, maar ze hoorden nooit bij elkaar… We hebben zelfs op het punt gestaan om een peperduur exemplaar te kopen in een of andere loods. We zouden het onderstel eraf slopen en het blad laten staan. Behoorlijk ten einde raad, dus. Maar het mocht niet van de mevrouw. En dus dropen we weer af. En nu dromen we af en toe van dat onderstel.

Vorige week hadden we weer een adresje ontdekt. In Utrecht en alleen van maandag tot en met vrijdag van 10.00 tot 17.00 uur open. De website was veelbelovend, er stond in ieder geval een tafel op die erg mooi was. Mailtje gestuurd, paar dagen gewacht… ja, de tafel was er nog. Een heel georganiseer met werk, kind, files, maar we zijn er gekomen. En het was er leuk! Echt geweldig. Maar we zijn zonder tafel thuisgekomen. Te lang, de gleufjes bevielen Eduard niet en toen kwamen we erachter: we zoeken allebei een andere tafel. Kijk, da’s pas een goed huwelijk!

Over de stoelen waren we het meteen eens, die middag. Alleen… daarvoor moeten we naar Rotterdam. In Utrecht stonden alleen showmodellen. Tja, en dan heb je stoelen, maar geen tafel. Het leven is af en toe best ingewikkeld. De verkoper was fantastisch; hij heeft echt alle oplossingen aangedragen die hij kon bedenken: het blad kon in alle kleuren van de regenboog worden gespoten, de gleufjes dichtgestopt. Hij wilde zelfs persoonlijk het blad inkorten. Want een blad van 2 meter 25 is hartstikke mooi, maar dan kunnen we de keuken niet meer in. En dat is niet zo praktisch. Maar ja, als het blad korter werd, bleef er niks van het ontwerp over… vonden wij. Dus onverrichter zake keerden wij huiswaarts.

Het is niet te hopen dat het nóg vier jaar duurt, want we moeten ook héél nodig een nieuwe bank.

Broek op Langendijk, eind jaren zestig. Door familieomstandigheden moesten mijn broertje en ik een paar weken logeren bij ‘oom’ Jan en ‘tante’ Atie. Van ruilverkaveling was wel sprake, maar er gebeurde nog niets. Het huis aan de Dorpsstraat grensde aan het water. Oom Jan ging met de schuit naar het land om kool te halen en vandaaruit maar de Broeker veiling. In mijn herinnering stond de tijd stil in die periode. Aan warme dagen in het zwembad kwam geen einde; ik keek mijn ogen uit in de enige huishoudartikelenwinkel van het dorp. Ze hadden daar zúlke mooie kop en schotels: heel sierlijk en met een gouden randje. Bovendien waren ze prachtig beschilderd: Voor Oma, stond erop, of: Voor Moeder. Als ik ooit rijk zou worden, zou ik daar een heel servies van kopen, nam ik me voor. Want dat je daar veel geld voor nodig had, stond vast.

Later, toen alles weer gewoon was bij ons thuis, mocht ik af en toe een weekje komen. Maar toen waren de jaren zeventig al in volle gang en de verkaveling was voltooid. Oom Jan en tante Atie hadden inmiddels een semibungalow ver buiten het dorp met al hun land rondom. Ik pelde een beetje bollen en lummelde rond. De dagen in het zwembad waren nog steeds eindeloos en ik ben zelfs met een van de jongens naar de film geweest. Voor het eerst, dus die Tiroler verschrikking is me nog lang bijgebleven als de beste artistieke uiting ooit gemaakt.

Door de jaren heen ben ik er altijd blijven komen en ook eind december 2002 toog ik er met mijn gezinnetje heen voor oom Jans verjaardag. In plaats van rechtstreeks, gingen we door het dorp. En ik werd in een klap volwassen; er is niets over van die romantische idylle die in mijn hoofd had postgevat. Water? Waar? De kerk is ingebouwd door nieuwbouw en ook de omgeving heeft haar weidsheid opgeofferd aan huizen en industrieterreinen.
Oom Jan heeft zijn grond verkocht aan een projectontwikkelaar; over twee jaar is de overdracht. Onder de koffie met gebak vertelde hij verheugd dat er pas echt gebouwd gaat worden in 2015 en dat hij en Atie dus nog tien jaar mogen genieten van hun uitgestrekte uitzicht. Daarna gaan ze naar het bejaardentehuis. ‘Er moet wel een danszaal zijn!’, want dat is hun lust en hun leven.

Ik slikte… natuurlijk hoop ik dat ze alle plannen in gezondheid en geluk kunnen verwezenlijken en dat ze dansend honderd worden. Maar waar is mijn jeugd? Waar is het dorp gebleven? Oei, groot worden is soms helemaal niet leuk. Op weg naar huis wist ik opeens de complete tekst van Het dorp, van Wim Sonneveld; ik zong het zachtjes voor me heen.