Auteur Archief: 10pond

Half oktober, het honkbalseizoen zit erop. Heerlijk! Het scheelt ons 150 kilometer in de week en heel veel tijd. Bovendien hebben we te vaak moeten kleumen langs het veld. Kortom, het is mooi geweest. Casper kan er nog niet aan wennen, die trainingsvrije avonden, maar dat wil niet zeggen dat dat niet gaat lukken. Zijn schoenen hebben met kunst en vliegwerk de laatste wedstrijd net overleefd. De zolen moesten met constructielijm houden, de gaten zitten in het bovenleer. Ja, die schoenen hebben heel veel mooie acties bij United Baseball overleefd in seizoen 2009-2010.

Oké, oké, ik leg me erbij neer en ga verder met mijn leven. Ik schuif mijn egeltjesbestaan nog even op en doe tijdens de weinige zonnige momenten net alsof ik het leuk vind, die spinnen en hun webben, de kou, de blubber en andere nattigheid. Uit pure baldadigheid heb ik de grootste pompoen gekocht die er was: ik schat een kilootje of 25. Het is een beauty; dat moet me dan maar overeind houden.

O wat zijn wij heden blij… Het is 1 november 2010. Zij van boven bestaat vandaag officieel tien jaar. Geen tijd voor een feestje, wel voor een feestelijk gevoel. En eigenlijk ben ik stiekem best een beetje trots. Er zijn ZZP’ers die het slechter doen, nietwaar? Dus op naar de volgende tien jaar vol leuke, spannende en uitdagende opdrachten samen met mijn onvolprezen opdrachtgevers en kanjers van partners!

Getver, wat is het grijs en grauw buiten. En het is pas begin september, dus de stemming voor kaarsjes en speculaasjes zit er nog niet in. Welke halve zool heeft verzonnen dat je in week 32 al helemaal klaar bent voor de pepernoten… gaatje in z’n hoofd. En zo mopper ik me de dag door. Een man die in 700 kilometer file heeft gestaan en een kind dat nog 360 krantjes moet bezorgen, zijn niet in een humeur dat het er beter op maakt. Kortom, mag ik weer lekker onder de wol?

Nee, niks geestverruimends, integendeel. De database van Aprilis Uitgevers moet worden gevuld met alle titels die nog leverbaar zijn. Dus ik droom in codes:
br voor een nieuwe regel, em voor cursief. En vooral niet vergeten af te sluiten met <>, anders is het leed niet te overzien. Gelukkig zie je meteen resultaat op de website. Het wordt al een hele verzameling.

De tenen zien er nog goed uit, dus ik wiebel ze vanavond voor Oranje. Tegen een gehandicapt Uruguay zal het toch wel lukken? Zo niet is er geen man overboord. De Haarlemse Honkbalweek begint vrijdag dan komen die teennagels nog prima van pas.

Gelukkig kunnen m’n nagels nog even blijven. Ik loop op mijn zolder een hersenverweking op van de warmte en om in die conditie te bedenken welk land dan mijn voorkeur zou moeten hebben en welke kleuren de vlag bevat… Veel te ingewikkeld. overigens heerlijk, dat verplichte luieren. Het kan mij niet lang genoeg duren, die zomer.

We hebben sinds kort een kattenluik. Boeiend… hoor ik u denken. Echt wel. Onze poes Tum-tum is namelijk veertien en ze dementeert. Voor haar is zo’n nieuwigheid een stressful life event. Wekenlang bivakkeerden wij op de keukenvloer, aanmoedigingen gevend en kleine duwtjes. Zowaar, na een poosje lukte het, van buiten naar binnen dan. De snoepjes hielpen ook een beetje.
Andersom ontaardde het in het betere duw- en terugtrekwerk. Probeer maar eens een harmonicakat door zo’n gaatje te krijgen. Maar hedenmorgen liep ze heel voortvarend zelf naar buiten. Ze keek nog eens triomfantelijk om: goed hè, van mij?! En wij, in koor: ‘Knappe kat!’

Aan mij ligt het niet, vanmiddag. Als Oranje het veld betreedt tegen de strijdbare Slowaken, ontbloot ik mijn vader-landlievende tenen. Met de vuvuzela binnen handbereik, de beesies om de tv gedrapeerd en de oranje vlaggenlijn wapperend op de tocht om nog een beetje verkoeling te hebben mochten de gemoederen erg verhit raken. En dan maar hopen dat het helpt, die tenen. Hup Holland, hup!

Het eind in zicht
Misschien is de wens de vader van de gedachte maar het lijkt er toch heus op dat ik binnen afzienbare tijd de schilder kan uitzwaaien. O, zou dat niet fijn zijn? Eindelijk de hut weer voor mij alleen. Nog een beetje genieten voordat de zomervakantie aanbreekt. Niet dat dat niet gezellig is, maar gewoon even geen drankjes serveren, geen small talk, geen gezelschap… Gewoon… stilte.

Moedeloos en wanhopig
Hier zit ik dan. Rish heeft waterpokken; de schilder heeft het heel druk met van alles en nog wat, behalve met ons huis. Wat ‘af’ was volgens hem, kon mijn goedkeuring niet wegdragen. Het nieuw gekochte geëtste glas onder de verf, evenals tegels en plafond… Nee, niet fijn. Ik word er zelfs heel verdrietig van. Man, kind en kat lopen inmiddels met een heel grote boog om me heen. Het lontje is niet kort, nee, héél kort. Zóóó moe…

Het professionele leven herneemt zijn loop
Vanmorgen wat stoffige zakenkleren uitgeklopt en een succesvol bezoek afgelegd bij Senior Werkt. Ze zijn blij met me, ook al loopt het wat rommelig. De tekst was naar tevredenheid; redactiewerk is inmiddels per mail aangekomen. Dat gaat dus de goede kant op. Eén schilder schuurt, de ander haalt zijn vriendin van het vliegveld, die door aswolk en onlusten in Bangkok een penibele reis achter de rug heeft. Rish sloopt nog maar eens een muurtje en ik ga lekker lunchen met andere ondernemende vrouwen. Kortom, niet ontevreden.

Het wordt al wat
Het is 14 april. Sinds 22 februari leven we op stuclopers en happen we stof. Maar… de resultaten worden zichtbaar. De wc beneden is nu ook klaar. Hij heeft zelfs een bril. Het spande er even om, want die werd niet meer geleverd. Rish sloopt nu de kranen in de badkamer, want ze hingen te laag. Eén schilder leeft zich uit op zolder, de andere is hele dagen met schuurmachines in de weer. Ook weer een eye-opener. Nergens meer scheuren, kieren of andere ongerechtigheden. Glad, strak, kortom om te zoenen. Maar o, wat verlang ik naar stilte…

Relatieve rust
De bouwput is stil. Rish heeft elders een klus, de schilder is nog niet begonnen en op zolder wachten wat loshangende draadjes op een elektricien.  Casper heeft toetsweek, dus even geen frees- en ander lawaai is welkom. Ik heb mijn plekje op zolder weer ingenomen. Onder strikt regime, dat wel, want in de werkloze weken is rsi in de derde fase aan het licht gekomen. Elke drie minuten een micropauze, na een halfuur een beetje wandelen en regelmatig oefeningen doen helpen niet echt om je te concentreren.  Het blijft dus nog even behelpen.

Werkdag 21: geluk bij een ongeluk
Ongeluk komt in drieën geloof ik. Rish is voor de tweede maal gewond geraakt. Nog één keer te gaan… Deze keer had hij ruzie met een slijpding. Resultaat: twee bloederige vingertopjes die nu stevig in verband zitten. Gelukkig heb ik een gezonde linkerarm en hij een rechter, dus komen we samen een heel eind. Maar optimaal is anders.
Wel ben ik helemaal in de gloria omdat ik de primeur had van de eerste douchebeurt  in eigen huis sinds 22 februari. Zó lekker!

Werkdag 18: tóch een kraangat
Je gelooft het niet; de wastafel heeft wéér een kraangat. De stickers op de doos en het porselein bezweren ons ‘without taphole’, maar helaas. Daar kwamen we natuurlijk pas achter toen we het gevaarte naar boven hadden gesjouwd. Volgens mij hebben we te maken met een bedrijf dat onder geen beding winst wil maken. Bijzonder…

Werkdag 17: de eerste tegel
Zowaar: de wastafel zonder kraangaten is ook bezorgd. De chauffeur hoopt op een staking, want de overuren worden aan banden gelegd. Mij best; wij hebben het spul binnen. De rest van de dag is het wachten op de radiator. In het zonnetje, dat maakt het aan huis gekluisterd zijn dan weer draaglijk. Ook wel opgewonden, want vandaag wordt de eerste tegel geplaatst. Volgende week douchen? ‘Ik doe mijn best’, grijnst Rish. Gelukkig bloeien de krokussen.

Verbouwing week 4
Te vroeg gejuicht. Tja, het zat erin. Je bestelt een wastafel zonder kraangaten (en een muurkraan), je hamert daar nog wat op, en wat krijg je? Juist. Een wastafel mét kraangaten. Inmiddels begint het ontbreken van een douche nijpend te worden. Casper traint drie keer in de week en de twee andere doordeweekse dagen heeft hij gym. Ook de wedstrijden in het weekend zijn begonnen. Ik bid op mijn blote knietjes dat het badderleed volgende week geleden is en pleit voor de oprichting van badhuizen.

Werkdag 14: we kunnen voort
Wij werken gezellig tussen de wc-potten, kranen, sifons en andere badkamerbenodigdheden. Het is binnen. Drie weken later dan overeengekomen, maar Rish kan voort. En da’s mooi! Rish is weer helemaal heel; de hechtingen zijn eruit. Da’s ook fijn. Ik houd me stevig vast aan deze en andere lichtpuntjes. Zoals Michela die vanavond haar douche in Almere beschikbaar stelt voor een afgetrainde Casper, En ik mag ook. Joepie! De bel: de nieuwe rvs trapleuningen. Ik word steeds blijer!

Werkdag 12: sanitair in zicht?
Wij wachten met spanning op bericht van de Sanishop. De bevestiging dat vandaag wordt geleverd, is uitgebleven. Komen ze dan toch? Of niet? Ach, de levering loopt pas tweeënhalve week uit, waar zeur je over? Ik laat Rish aan z’n kluslot over; ik ga naar de kapper. Kijken of er nog iets te doen valt aan dat stoffige touwwerk. Kan ik straks mooi gekleurd het stof te lijf.

Dag 11: stucwerk
Het ‘stoeken’, zoals Rish het exotisch noemt, is klaar op zolder en in het trapgat. De stucadoor was niet blij. Hij is van het type gamer: kaal, weinig tanden en een gelaatskleur die verraadt dat hij weinig daglicht ziet. Bovendien heeft hij een voorliefde voor Oost-Europese ‘vrouwtjes’ en is hij er duidelijk niet van gecharmeerd dat een gekleurde medelander het voor het zeggen heeft. Prima werk gedaan, maar het is fijn dat hij weg is. Kijk, ze zijn er weer: zegeningen om te tellen!

Dag 10: koud!!!
Mijn vingers vallen er bijna af, Mijn hele lijf zit in een kramp van de kou. Ik moest in de buurt een kannetje kokend water sprokkelen om een kopje thee te maken. Ik heb aan: een legging, een lange broek, twee paar sokken, een T-shirt met lange mouwen, een heel dik vest, een bodywarmer en een sjaal. En zo zit ik achter mijn laptopje te kleumen. Zo meteen diepvriespizza, want de elektriciteit doet het. Dacht ik van de zomer in Italië nog dat ik het nooit meer koud zou hebben, nu weet ik zeker dat ik nooit meer warm word.

Verbouwing week 3
De gebroken kaak van Rish belet hem niet nog wat hak- en breekwerk te doen. Ondertussen zijn ook twee stukadoors aangetreden. De zolder is dus nu echt onbegaanbaar terrein. Het is koud, want de verwarming moest uit; de radiatoren zijn verwijderd. Ondertussen probeer ik een band uit te werken.

Verbouwing dag 9
Een ongeluk zit in een klein hoekje blijkt maar weer. Rish heeft zichzelf voor het hoofd geslagen. Nogal hard. Met een pijpenbuigtang. Bloed en duizeligheid, maar ik mocht hem niet naar de eerste hulp brengen. Hij wilde alleen maar naar huis. Maar of hij daar ooit aangekomen is? Geen idee. Het is nu de dag erna en ik wacht lijdzaam af of we nog een verbouwing hebben of alleen maar een bouwval.

Verbouwing dag 7
Echt blij word ik er nog niet van. Het pleisterwerk bij de zoldertrap moest er helemaal af. Dat betekent wel dat het houtwerk van de trap straks niet onder stucwerk verdwijnt. Een positief detail. Maar het is een kleinigheid. De badkamer is nog lang niet in zicht; het sanitair is zelfs nog niet geleverd. Wel mooie trapleuningen in de maak en besloten een schilder in te huren in plaats van zelf te klooien. ‘Adem in, adem uit’, zei vormgeefcollega Esmeralda. Dat doe ik dan maar.

Zondagsrust
Het stof is neergedaald. Even geen gestamp en getimmer. De compressor zwijgt.  Stilte… Dat betekent lekker doorwerken. De komende week heb ik zo ingedeeld dat ik veel de deur uit kan en al het geweld enigszins ontloop. Kijken hoe dat bevalt. In ieder geval het weekend nuttig besteed vanuit mijn bouwput op zolder. Alle mail is beantwoord, offertes zijn de deur uit. Er moet tenslotte ook brood op de plank als de bouwwerkzaamheden nog maar een vage herinnering zijn.

Verbouwing, dag 4
Het went. Tot mijn grote verbazing, maar het is echt zo. Kennelijk pas je je gewoon aan de omstandigheden aan, als die omstandigheden onontkoombaar zijn. We maken er het beste van. Wat helpt, is dat Rish een rustige, harde werker is. Bovendien is het eerste resultaat zichtbaar.  Zij van boven heeft een extra dakraam, waardoor het trappenhuis in het licht baadt. Dat bevordert de creativiteit. Licht doet leven!

Verbouwing, dag 3
Vanmorgen gepoedeld bij de keukenkraan. Gehannes met toilettassen. Ik ben zó’n liefhebber van kamperen. Tien uur: Rish parkeert zijn busje voor de deur. Tot elf uur bouwvergadering. Problemen, problemen. De muur van de badkamer heeft het begeven, dus het trappenhuis moet opnieuw gemetseld. Rish is van Curaçao en mijn Papiamento dateert van veertig jaar geleden, dus de communicatie vraagt veel tijd. Dat doet appèl op een eigenschap die ik ontbeer: geduld. Maar mijn Papiamento zal over een maandje wel in orde zijn.

Verbouwing, dag 2
Het huis stort in en ik bijna. Nog maar veertig dagen te gaan.  Op zolder staat een plastic huisje waarin ik mag werken. Beneden ligt een puber op de bank zich te vervelen. Overal stof, overal puin. Het is halftien ’s morgens en mijn geest zit helemaal op slot.