Auteur Archief: 10pond

Meestal is interviewen leuk, maar soms… met het zweet in mijn handen probeer ik het opnameapparaat aan de gang te krijgen. De man tegenover mij martelt ondertussen mijn visitekaartje en straalt ongeduld uit. Dat helpt niet. Na vijf minuten in het wilde weg wat willekeurige knopjes ingeduwd te hebben, komt er leven in het ding. Daarna een halfuur duwen en trekken om het gesprek op gang te krijgen. Ik word steeds onzekerder; mijn gesprekspartner heeft er duidelijk geen vertrouwen in dat dit ooit wat kan worden. Ik weet zeker dat ik mijn telefoon hebt uitgezet. Toch gaat ‘ie over: ‘Mama, telefoon!!!’ Natuurlijk ligt hij onderin mijn tas, dus het zinnetje schalt wel vijf keer door de ruimte. Mijn schaapachtige excuus maakt het er niet beter op. IJzige stilte… Ik raak het nachtmerrieachtige gevoel niet kwijt bij de uitwerking en nu wacht ik met samengeknepen billen op een akkoord. Wat erg! Ik droom niet, dus ik hoef mezelf niet te knijpen. Ik moet gewoon afwachten en hopen dat het goed komt.

We gaan bijna in betrekkelijke honkbalrust. In november en december nog maar twee trainingen in de week. Het was me het seizoen wel: Atlanta, Sala Baganza, het Pinkstertoernooi en het Bossche Bollentoernooi, afgezien van de gewone competitie. Wel zijn er nog wat ad hoc inhaalwedstrijden af te werken. Op de bassischool was dat geen probleem. Nu, met een volle huiswerkagenda, wel. Dus zit Casper met de pest in een geschiedenisrepetitie te leren, terwijl zijn teamgenoten in Haarlem staan te ballen. Balen! Ja schat, balen.

De herfsttijlloos bloeit. Nog even een hoogtepuntje voordat het herfstgeweld losbarst. Het bleke lila van de bloem vangt alle aandacht in de tuin. Dat zo’n teer bloempje zo nadrukkelijk aanwezig is en zelfs nog een koolwitje aantrekt, heeft iets vertederends. Maar misschien draaf ik nu een beetje door. Het komt vast doordat ik al twee dagen banden uittik. Dat vraagt eigenlijk om geestverruimende middelen; ik doe het met mijn bloempje. Wat een geestkracht.

Endeloos Grafisch Ontwerp en Zij van boven feliciteren Fontaine Uitgevers met zijn zevende verjaardag. Om de feestelijkheden luister bij te zetten wilde Martin Fontijn alle medewerkers verrassen. Dus jongens en meisjes, knip het lint maar door en open jullie prachtige website. Klik op www.fontaineuitgevers.nl. Geniet ervan; hij is met liefde gemaakt!

Het is best leuk om vijftig te zijn. Ik word eindelijk serieus genomen als professional. Jarenlang was ik het jongste moppie dat je gewoon even opzij schoof. Als ik oud-collega’s tegenkom, verval ik nog wel eens in die rol.
Toch heeft die leeftijd ook zijn keerzijde. Bij de drogist sloeg ik allerhande zalfjes in die de rimpelvorming binnen de perken moet houden. Daar ging mijn telefoon over. ‘Mama, telefoon!!!’ schalde Caspers stem als ringtone door de winkel. Een vrouw naast me zei vertederd: ‘Ach wat schattig “Oma, telefoon”. ‘ Ik heb haar vernietigend aangekeken, maar ja, voor mijn ego helpt dat natuurlijk geen zier. Ik denk dat ik ga sparen voor het echte liftwerk, lekker drastisch het mes erin. Nu eerst mijn wonden likken.

Niks meegekregen van de jaarovergang. Simpelweg te lekker bezig, vooral met een andere overgang. APW is sinds 1 januari 2010 namelijk ondergebracht bij PGB. In gewonemensentaal: het pensioenfonds van Wegener valt nu onder het Pensioenfonds Grafische Bedrijven. Hartstikke fijn voor iedereen. Het betekent wel dat zojuist de allerlaatste Pensioen in perspectief is verschenen. En dat is jammer, heel jammer. Is er een pensioenfonds dat een leuk, nieuw, fris magazine nodig heeft om zijn deelnemers te informeren?

Bussum, 8 december 2009, echt waar! Strakblauwe hemel, de eenjarige salvia in volle bloei. Hij is sowieso bijzonder, want hij zou maar 30 centimeter hoog worden. Die 1 meter 80 is dus al wat overdreven. Maar goed, ik zeur niet, ik geniet stilletjes van dit wonder.

En opeens was het stil. Geen ouderlijke bedrijvigheid meer, geen dwingend gepiep. Dekseltje open… hoopje dons en snaveltjes. Pril geluk is broos.

De Turkse kleermaker in ons dorp is een uitkomst. Elke twee wedstrijden kan er een honkbalbroek heen en deze week hadden we een lievelingsshirt met een raar gat. Naaien gaat de man goed af; de conversatie is altijd wat haperend. Deze week kon hij er helemaal geen wijs meer uit. Ik: ‘Kunt u dit maken, of ziet u er ook geen gat in? ‘Hij (zijn gezicht een groot vraagteken): ‘Geen gat in? Mevrouw, is wél gat in.’ Dat gaf wat consternatie bij de klant achter mij. Ik hoorde zacht gegrinnik. Ik bevestigde dat hij gelijk had. ‘Ja, inderdaad, er zit een gat in. Kunt u dat maken?’ Hij keek moeilijk, overlegde met zijn collega en kwam blij terug. ‘Ja, is goed. Wanneer nodig?’ Ik: ‘Ach, maakt niet zoveel uit. Wanneer hebt u een gaatje?’ Ik begreep helemaal niks van het geschater achter mij. Laat staan de kleermaker, die vrij nors het bonnetje aan me gaf en zei: ‘Donderdag klaar.’ Nu maar hopen dat hij er geen gaatjes bij heeft gemaakt…

De laatste schoolweek bestaat alleen nog maar uit oefenen voor het eindproject, de uitvoering ervan en het feest ter afsluiting van acht jaar Katholieke Montessorischool. De zon aan de hemel. Kortom, als dat geen ideale voorbereiding is op een héél lange zomervakantie… Die duurt wel tot 25 augustus. Van grote emoties rondom het afscheid is (vooralsnog) geen sprake. Niet bij Casper in ieder geval. Ik mijmer deze dagen wel eens terug naar dat kleine ventje dat acht jaar geleden vol verwachting aan mijn hand de school binnenstapte. Ik zou op 25 augustus best om een hoekje willen kijken. Zucht. Afscheid…