Categorie archief: gedachtenspinsels
Applaus voor mezelf
Applaus voor mezelf
Zij van boven bestaat twintig jaar. Wat een feest! En wat is er veel gebeurd in die tijd. Opdrachtgevers kwamen en gingen, doken opeens weer op met een leuk idee. Twintig jaar zonder moment van verveling, da’s wel heel bijzonder, realiseer ik me.
Dank aan iedereen die mijn pad gekruist heeft: voor de samen- en medewerking, voor de inspiratie, voor het plezier, voor het vakmanschap en de creativiteit.
Dikke zoen (vanaf het scherm mag het tenslotte)!
Wat een verschil!
In Heerhugowaard zijn ze helemaal gelukkig. Jarenlang hebben ze doorgemodderd met een logo dat eigenlijk niets zei en dat op geen enkele uiting paste. Te lang, te groen, beeldtaal waaraan niemand een touw kon vastknopen… In 2016 is de steun en toeverlaat van senioren in Heerhugowaard in een keer up to date. De werknemers zijn dolblij met hun kleurrijke werkkleding, de fleurige vlaggen wapperen aan de gevel. Een brief versturen is al een feestje. Allemaal door dat logo. Verzonnen door Endeloos Grafisch Ontwerp en door mij als inspiratiebron omarmd om alle beleidstaal overboord te gooien en de communicatie in het vat helegewonemensentaal te gieten.
Tenminste… zover als Martin van Rijn en politieke consorten dat toelaten, want de onbegrijpelijke afkortingen zijn niet van de lucht. En voor elke afkorting moet je naar een ander loket. Ik word al nijdig als ik erover schrijf. Dus dat senioren de handdoek in de ring gooien, snap ik helemaal. Prettige wedstrijd voor al die mantelzorgers die in dat formulieren- en lokettenbos de bomen moeten zien.
Ad Nouws schreef een prachtig boek over de implicaties van de ziekte van Parkinson. Hij spreekt al jarenlang patiënten en hun partners en verzamelde hun wederwaardigheden. Het resultaat is prachtig. Verschenen bij Poiesz Uitgevers.
5 maart 2015
Reacties uitgeschakeld voor Indrukwekkend, ontroerend, onthutsend
Liefde in de lucht
Casper is verliefd, nou dat weer! Gelukkig was het twee weken kerstvakantie, zodat Xanthe en hij helemaal in elkaar konden opgaan. Boven. En Eduard en ik beneden. Geen geluid te horen, maar tegen twaalven stommelden ze naar beneden en bracht Casper haar naar huis (om de hoek). Dat ze heel blij zijn met elkaar, spat eraf.
Maar nu is het ‘gewone leven’ weer begonnen: volle dagen met school en trainen. Gelukkig hebben ze Whats App, dat maakt het wachten tot zaterdagavond iets gemakkelijker.
Kind met een passie
Het is wat, een kind met een passie… Heerlijk aan de ene kant, want wie lekker bezig is, zit niet te blowen op een bankje in het park. Maar ons kind met zijn passie breekt alle records. Hij heeft een moordend programma om zichzelf op de honkbalkaart te zetten sinds hij in de winterselectie van Jong Oranje zit. En probeer dan ook nog eens zonder kleerscheuren je gymnasiumdiploma te halen. Het valt niet mee. Maar voor ons ook niet.
Kijken!
Ik heb een paar films gezien waar je weliswaar niet vrolijk van wordt, maar die wel prachtig zijn. Jagten is ontredderend en brengt het menselijk onvermogen fantastisch in beeld. Amour gaat over de ontluistering van een mensenleven en wel zo indringend dat het onder je huid kruipt en de beelden nog dagen door je hoofd spoken. Aanraders!
Hardleers
De tijd voor reflectie is weer voorbij. Dus vind ik ook dat ik genezen ben. De fysiotherapeut denkt daar heel anders over. En heus, ik doe voorzichtig. Ik til niet, verschuif niks, zie met lede ogen hoe de tuin verpietert en het huis verslonst. Maar werken moet. Zo vind ik mezelf regelmatig terug: scheef, op het puntje van mijn stoel, met opgetrokken schouders en volledig doorgestresst. Voordat ik dan weer eens uitgevouwen ben in het goede model… Stom, stom, stom. Ik zou beter voor mezelf gaan zorgen. Maar ja, geen tijd voor mij…
Jong vogelgeluk
De mezen zijn uitgevlogen en ze wonen nu met z’n allen in onze eik. Ze hebben het reuze gezellig en wij dus ook. Ik geniet met een kop koffie onder de eik van het gekwetter en gefladder. De kuikens (heet dat zo?) zijn paarsgewijs op ontdekkingstocht en doen elkaar voortdurend verslag van de wereld.
Geweldig dat het nu sinds jaren eindelijk gelukt is een heel gezin voort te brengen. Er viel maar één dooie mees te betreuren. Zou ik ze deze winter herkennen als ze zich verlekkeren aan mijn eigengeregen pindaslingers?
Houd moed!
Echt, er gebeurt van alles onder die witte, glibberige winterdeken. De jonge spruiten van de voorjaarsbollen banen zich onzichtbaar, maar onstuitbaar een weg omhoog. Mijn in bloei getrokken narcissen houden dapper stand en geven alvast het goede voorbeeld. Nog maar een paar weken voordat de krokussen hun uitbundig paarse kleed uitspreiden. Dan zijn we al het ongemak weer vergeten. Heus.