Categorie archief: gedachtenspinsels

Meestal is interviewen leuk, maar soms… met het zweet in mijn handen probeer ik het opnameapparaat aan de gang te krijgen. De man tegenover mij martelt ondertussen mijn visitekaartje en straalt ongeduld uit. Dat helpt niet. Na vijf minuten in het wilde weg wat willekeurige knopjes ingeduwd te hebben, komt er leven in het ding. Daarna een halfuur duwen en trekken om het gesprek op gang te krijgen. Ik word steeds onzekerder; mijn gesprekspartner heeft er duidelijk geen vertrouwen in dat dit ooit wat kan worden. Ik weet zeker dat ik mijn telefoon hebt uitgezet. Toch gaat ‘ie over: ‘Mama, telefoon!!!’ Natuurlijk ligt hij onderin mijn tas, dus het zinnetje schalt wel vijf keer door de ruimte. Mijn schaapachtige excuus maakt het er niet beter op. IJzige stilte… Ik raak het nachtmerrieachtige gevoel niet kwijt bij de uitwerking en nu wacht ik met samengeknepen billen op een akkoord. Wat erg! Ik droom niet, dus ik hoef mezelf niet te knijpen. Ik moet gewoon afwachten en hopen dat het goed komt.

Gaaaaaaaaaaaaap. Ik zou de hele dag wel kunnen dutten. Erg, hè?! Elk jaar ben ik een week van slag als de klok teruggaat. En elk jaar verbaast me dat. De mensen die wat van me moeten, houden me overeind. Dus zit ik onzichtbaar knikkebollend bij besprekingen, vraag ik me na elk telefoongesprek af waarover het ook alweer ging, overhoor ik braaf Latijnse woordjes en probeer ik ravissante teksten te produceren. Aan de buitenkant ziet het er vast heel wakker uit. Maar zodra ik uit beeld ben, slaap ik. O, was ik maar een egeltje! Dan bleef ik tot eind maart in mijn holletje. Dus als het lang duurt voor ik de telefoon opneem, dan weet u hoe de vlag erbij hangt.

Let even niet op, doe gedachteloos de keukendeur open en laat je kat binnen die een slagaderlijke bloeding blijkt te hebben. Dan heb je onversneden horror, en zo goed getimed ook, op 30 oktober. De dierenarts was helemaal opgetogen. Dat had-ie nog nooit eerder gezien in zijn praktijk. Kortom, Tum-tum mocht blijven. Na een paar uur kregen we haar terug: teen afgezet en een enorm verband met smaakvolle kattenvoetjesdecoratie om haar poot. En de onvermijdelijke lampenkap om haar kop. Zó zielig!

Tum-tum doet het weer als vanouds. De hechtingen zijn eruit; de kap is achtergebleven bij de dierenarts. Ze sjeest verrukt door de tuin en ze wast zich een slag in de rondte. Voor mij ook fijn, want ze was een bewerkelijke patiënt. Kapje af om te eten en te plassen (onder begeleiding). Kapje weer op was geen sinecure. Dat lukte pas na achtervolging. Blij dat het erop zit.

Ach gossie. Wel een beetje zielig. Het plast heel lastig met zo’n ding op je kop. En als je door de tuin loopt, verzamel je een heleboel eikenblad. Maar ik dacht: snoertje erdoor met een stekker, fitting monteren, lampje erin, prachtige sfeerverlichting. Een leuke gadget voor de volgende Kattenleven als het er ooit van komt…

Bussum, 8 december 2009, echt waar! Strakblauwe hemel, de eenjarige salvia in volle bloei. Hij is sowieso bijzonder, want hij zou maar 30 centimeter hoog worden. Die 1 meter 80 is dus al wat overdreven. Maar goed, ik zeur niet, ik geniet stilletjes van dit wonder.

Niks meegekregen van de jaarovergang. Simpelweg te lekker bezig, vooral met een andere overgang. APW is sinds 1 januari 2010 namelijk ondergebracht bij PGB. In gewonemensentaal: het pensioenfonds van Wegener valt nu onder het Pensioenfonds Grafische Bedrijven. Hartstikke fijn voor iedereen. Het betekent wel dat zojuist de allerlaatste Pensioen in perspectief is verschenen. En dat is jammer, heel jammer. Is er een pensioenfonds dat een leuk, nieuw, fris magazine nodig heeft om zijn deelnemers te informeren?

En opeens was het stil. Geen ouderlijke bedrijvigheid meer, geen dwingend gepiep. Dekseltje open… hoopje dons en snaveltjes. Pril geluk is broos.

De Turkse kleermaker in ons dorp is een uitkomst. Elke twee wedstrijden kan er een honkbalbroek heen en deze week hadden we een lievelingsshirt met een raar gat. Naaien gaat de man goed af; de conversatie is altijd wat haperend. Deze week kon hij er helemaal geen wijs meer uit. Ik: ‘Kunt u dit maken, of ziet u er ook geen gat in? ‘Hij (zijn gezicht een groot vraagteken): ‘Geen gat in? Mevrouw, is wél gat in.’ Dat gaf wat consternatie bij de klant achter mij. Ik hoorde zacht gegrinnik. Ik bevestigde dat hij gelijk had. ‘Ja, inderdaad, er zit een gat in. Kunt u dat maken?’ Hij keek moeilijk, overlegde met zijn collega en kwam blij terug. ‘Ja, is goed. Wanneer nodig?’ Ik: ‘Ach, maakt niet zoveel uit. Wanneer hebt u een gaatje?’ Ik begreep helemaal niks van het geschater achter mij. Laat staan de kleermaker, die vrij nors het bonnetje aan me gaf en zei: ‘Donderdag klaar.’ Nu maar hopen dat hij er geen gaatjes bij heeft gemaakt…

De laatste schoolweek bestaat alleen nog maar uit oefenen voor het eindproject, de uitvoering ervan en het feest ter afsluiting van acht jaar Katholieke Montessorischool. De zon aan de hemel. Kortom, als dat geen ideale voorbereiding is op een héél lange zomervakantie… Die duurt wel tot 25 augustus. Van grote emoties rondom het afscheid is (vooralsnog) geen sprake. Niet bij Casper in ieder geval. Ik mijmer deze dagen wel eens terug naar dat kleine ventje dat acht jaar geleden vol verwachting aan mijn hand de school binnenstapte. Ik zou op 25 augustus best om een hoekje willen kijken. Zucht. Afscheid…