Categorie archief: gedachtenspinsels

Tjonge, februari alweer. Januari is voorbij gevlógen. Lekker hoor, want van oudsher zijn die eerste maanden van het jaar niet echt je dat wat gemoedsgesteldheid betreft. Nog een maandje pinda’s rijgen, dan kunnen we met een beetje goede wil het voorjaar ruiken. En aan die wil ontbreekt het me niet. Dus nu nog even doorwerken en niet te veel risico nemen op de glibberige wegen. Geachte klant, kom maar in Bussum langs. U bent waarschijnlijk wel tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd; ik niet. Zet ik de kachel wat hoger voor uw verkleumde ledematen en serveer ik warme chocolademelk. Zodra het groen uitbot, kom ik u met een tegenbezoek vereren.

Niks persoonlijks, maar o wat heerlijk dat iedereen is opgehoepeld. Ben meteen in de pen geklommen, en in de telefoon, om de wereld te laten weten dat ik er weer ben, en dat hielp meteen. Gezellige berichten in de mailbox en op de voicemail. En werk, dat ook. Héérlijk! Ik kan niet meer stoppen en dat is dan weer niet zo goed voor een rsi-armpje derde fase. Dus… langzaam opbouwen, maar veel genieten. In de verplichte micropauzes na elke drie minuten werp ik een blije blik op mijn mooie zijvanbovenkast. Ik geniet in mijn alleentje, na 94 dagen verbouwgeweld.

Warm, hè? Troost jullie, het haalt het niet bij Spanje op het ogenblik. Er moet gewoon gewerkt worden. Maar het is wel lekker dat dat op vakantietemperatuur kan. En gelukkig was ik al helemaal aan een aangepast tempo gewend. Dus kassie-an en om vier uur aan de rosé en de tapas onder de parasol, Het diner van Herman Koch onder handbereik. Da’s smullen. Hele volksstammen zijn me al voorgegaan, ik weet het. Het smaakt me er niet minder om.

Daar ging-ie vanmorgen, met vijf kilo boeken in zijn rugzak. Onze Casper op weg naar een heel ander leven. Hij heeft een beetje kunnen wennen tijdens de feestelijke introductiedagen, maar nu is het echt begonnen. Spannend. Minder leuk dan gehoopt, want de klas valt tegen, maar ja, ook dat moet je leren. Het kost me veel moeite om niet meteen in actie te komen. Loslaten, loslaten, loslaten… Ik mediteer wat af.

Eigenlijk ben ik de hele dag met mijn gedachten bij Casper. Niet helemaal voor niets, want echt overzicht heeft hij nog niet over het scholierenbestaan. En dan gaat er af en toe iets mis. Zoals een sleutelbos die spoorloos verdwijnt. Daar sta je dan met die loodzware tas én je gymtas. ‘Nou ja, beter dan dat alles in je kluisje staat en je je sleutel kwijt bent’, probeer ik het paniektelefoontje te bezweren. Fout antwoord; ik leer razendsnel bij als pubermoeder. Ik kon het goed maken door nieuwe sleutels te laten maken. Dat heb ik braaf gedaan. Ja, ik heb het er maar druk mee.

Pa egel komt al een paar jaar bij ons over de vloer. ’s Avonds eet hij dan mee uit het bakje kattenvoer. Kennelijk is het hier gezellig, want ma egel scharrelt nu ook door de tuin en gisteren op klaarlichte dag zag ik hun kind. Het kent nog geen gevaar, deed zijn stekels niet eens overeind toen ik het aanraakte. Nee, de hummel probeerde een eikeltje soldaat te maken en ging daarna verder op onderzoek uit, krabde eens ontspannen op zijn kop. Ma egel moest hem komen halen. Een zacht duwtje met haar snuit maakte duidelijk: bedtijd!

Het is best leuk om vijftig te zijn. Ik word eindelijk serieus genomen als professional. Jarenlang was ik het jongste moppie dat je gewoon even opzij schoof. Als ik oud-collega’s tegenkom, verval ik nog wel eens in die rol.
Toch heeft die leeftijd ook zijn keerzijde. Bij de drogist sloeg ik allerhande zalfjes in die de rimpelvorming binnen de perken moet houden. Daar ging mijn telefoon over. ‘Mama, telefoon!!!’ schalde Caspers stem als ringtone door de winkel. Een vrouw naast me zei vertederd: ‘Ach wat schattig “Oma, telefoon”. ‘ Ik heb haar vernietigend aangekeken, maar ja, voor mijn ego helpt dat natuurlijk geen zier. Ik denk dat ik ga sparen voor het echte liftwerk, lekker drastisch het mes erin. Nu eerst mijn wonden likken.

Endeloos Grafisch Ontwerp en Zij van boven feliciteren Fontaine Uitgevers met zijn zevende verjaardag. Om de feestelijkheden luister bij te zetten wilde Martin Fontijn alle medewerkers verrassen. Dus jongens en meisjes, knip het lint maar door en open jullie prachtige website. Klik op www.fontaineuitgevers.nl. Geniet ervan; hij is met liefde gemaakt!

De herfsttijlloos bloeit. Nog even een hoogtepuntje voordat het herfstgeweld losbarst. Het bleke lila van de bloem vangt alle aandacht in de tuin. Dat zo’n teer bloempje zo nadrukkelijk aanwezig is en zelfs nog een koolwitje aantrekt, heeft iets vertederends. Maar misschien draaf ik nu een beetje door. Het komt vast doordat ik al twee dagen banden uittik. Dat vraagt eigenlijk om geestverruimende middelen; ik doe het met mijn bloempje. Wat een geestkracht.

We gaan bijna in betrekkelijke honkbalrust. In november en december nog maar twee trainingen in de week. Het was me het seizoen wel: Atlanta, Sala Baganza, het Pinkstertoernooi en het Bossche Bollentoernooi, afgezien van de gewone competitie. Wel zijn er nog wat ad hoc inhaalwedstrijden af te werken. Op de bassischool was dat geen probleem. Nu, met een volle huiswerkagenda, wel. Dus zit Casper met de pest in een geschiedenisrepetitie te leren, terwijl zijn teamgenoten in Haarlem staan te ballen. Balen! Ja schat, balen.